นิยายนายเอกท้องพระเอกไม่รู้ ธัญวลัย จบแล้ว ไม่ติดเหรียญ

ผมไม่ใช่พ่อเด็ก

ตอนที่ ๑ ท้องไม่รับ

ความซวยมันไม่เข้าใครออกใครหรอกครับเมื่ออยู่ดีๆผมที่ไม่รู้เรื่องอิโหน่อิเหน่อะไรกลับต้องมารับผิดชอบชีวิตน้อยๆที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ มันช่างเข้าตำราเนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองนั่งดันเอากระดูกมาแขวนคอตัวเองอีก ซวยซับซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนจริงๆ

เสียงที่ทุกท่านได้ยินนั่นไม่ใช่เสียงกลองเสียงเบสหรือเสียงดนตรีอันไพเราะแต่อย่างใด หากแต่เสียงที่ทุกท่านได้ยินนั่นไซร์มันคือเสียงฝ่าตีนกระทบเข้ากับลำตัวและใบหน้าอันหล่อเหลาของกระผมเองครับ (มันไม่คล้ายลาวกระทบไม้นะครับ โอเคมุกไม่ฮาพาคนอ่านเครียดข้ามๆมันไปเถอะ) แมร่งกูยังไม่อยากกินขนมตุบตับตอนนี้ไม่ต้องประเคนมากันได้ไหม 

โอ๊ยๆๆๆ ฝากรอยเท้าเอาไว้ ฝากรอยช้ำเอาไว้ (ใช่เวลาไหมเนี่ย)

"พอ!!" เสียงอันทรงพลังดังคำที่ผมรอคอยเอ่ยขึ้นเมื่อผู้พูดมองเห็นสภาพผมที่นอนอยู่ท่ามกลางดง Teen นับสิบ ใครสู้ได้ก็เทพแล้วล่ะครับ กูคนนะครับไม่ใช่เหล่าThe avengersนะเว้ยถึงจะสู้กับเหล่าตัวร้ายได้โดยไม่เป็นไร สิบรุมหนึ่งแมนมากครับพวกมึง

"มึงทำน้องสาวกูท้องแล้วยังไม่คิดจะรับผิดชอบอีกหรอวะ มึงอยากตายใช่ไหม" แค่นี้กูยังไม่เหมือนศพอีกหรอครับพี่น้องครับสภาพกูเนี่ย พี่ปอเห็นจับส่งห้องดับจิตสถานเดียวเลยนะครับ

"ผะ ผมไม่รู้เรื่อง พวกมึงพูดเรื่องอะไรกันวะ" น้องมึงเป็นใครกูยังไม่เคยเห็นหน้าแล้วกูจะไปเสกเด็กเข้าท้องน้องมึงได้ไงวะ กูไม่เทพขนาดนั้นนะเว้ย

"มึงจะบอกไม่รู้เรื่องได้ไงหลักฐานก็เห็นๆกันอยู่" ไอ้ตัวหัวหน้าเหล่าร้ายมันโยนรูปถ่ายมาให้ผมดูซึ่งในรูปนั่นมันเป็นรูปชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ในอากัปกิริยาที่ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่ารักกันดูดดื่ม ปานจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่เผื่อเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น (กูยังเล่นไม่เลิก) คือผู้หญิงเนี่ยผมบอกได้เลยว่าไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าคาดตาเธอมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แล้วผมจะไปปล่อยลูกออดของผมใส่มดลูกของเธอได้ยังไงวะ แต่พอผมพินิจพิจารณาดูผู้ชายในรูปแล้วต้องบอกว่าหนังหน้ามันดีแบบสุดๆหน้าตาดีที่สุดในสามโลก หาผู้ใดเทียบเทียมมิได้อีกแล้ว หล่อโคตรพ่อโคตรแม่ขุดโคตรเหง้าขึ้นมาหล่อกันเลยทีเดียว

"มึงจะจ้องอีกนานไมวะ โดนกระทืบแค่นี้ลืมหน้าตัวเองเลยรึไง" ผมที่กำลังชื่นชมผู้ชายในรูปอยู่นั่นถึงกับสะดุ้งตกใจเพราะเสียงอันทรงพลังของตัวร้ายที่อยู่ดีๆพี่แกก็ตะโกนออกมา คือพี่ไม่กลัวกล่องเสียงอักเสบบ้างหรอครับผมล่ะเป็นห๊วงเป็นหวง

"ผู้ชายในรูปมันไม่ใช่ผม" ถึงหนังหน้ามันจะดีมากๆเหมือนผมก็เถอะแต่มันไม่ใช่ผมอ่ะ 

"หน้าเหมือนมึงยังกับแกะยังจะบอกว่าไม่ใช่อีกรึไงมึงเห็นกูโง่รึไงวะ" ไม่ฟังกูอธิบายอะไรเลย ตะเบ็งเสียงใส่หูกูอยู่นั่นแหละ "มึงไม่ยอมรับใช่ไหม ดีงั้นมึงก็เตรียมตัวตายได้เลย" พูดจบมันก็หันไปหาลูกน้องมันที่พร้อมจะแจกTeenให้ผมโดยไม่ถามผมสักนิดว่ากูต้องการไหม 

ผมเหมือนกำลังกรอเทปกลับไปยังจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ฝ่าเท้านับสิบคู่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ที่เสื้อนักศึกษาโดยที่มองดูก็สามารถบอกได้เลยว่ามียี่ห้ออะไรบ้าง ถ้ากูรอดไปได้กูจะไปแข่งรายการแฟนพันธุ์แท้ (รอย) รองเท้า กูว่ากูชนะแน่ๆ 

"สัสมึงกล้าสู้กูหรอวะ" กูไม่ได้สู้เว้ย พวกมึงคิดไปเองรึเปล่าวะ แรงจะหายใจกูยังไม่มีเลย กูจะเอาแรงที่ไหนมาสู้พวกมึงครับคิดกันนิดนึงสิครับพี่น้องครับ

"หยุ๊ดดดดดด พี่พายพี่ทำอะไรพี่เทียนอ่ะคะ" เสียงนางฟ้านางสวรรค์ที่ไหนวะ ผมพยายามลืมตามองดูคนที่เข้ามาช่วยชีวิตผม แต่มันก็ได้แค่พยายามเพราะตาผมมันดันลืมไม่ขึ้นซะแล้ว สัมผัสอุ่นๆที่ใบหน้ามาพร้อมกับเสียงร้องไห้โหยหวนปานญาติมิตรตายจากดังขึ้นข้างหูผมพร้อมกับอ้อมกอดที่รัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

"แค่กๆๆๆ" โอ๊ยแม่คุณปล่อยผมก่อนเถอะครับผมจะตายเพราะเจ๊รัดคอผมเนี่ยแหละครับ

"พี่เทียนพี่เป็นยังไงบ้างคะ ฮือๆๆๆอย่าตายนะคะ" ถ้าคุณน้องไม่ตาบอดคุณน้องก็ไม่น่าถามนะครับ เพราะสภาพที่เห็นพี่เป็นอยู่เนี่ยใกล้เคียงกับคำว่าสาหัสแล้วล่ะครับคุณน้อง เออ แต่ยังไม่ตายนะครับแค่ใกล้เคียงกับคำนั้นเฉยๆ

"ผะ ผมไม่ใช่ ทะ" ผมกำลังจะบอกว่าผมไม่ใช่ไอ้เทียนคนที่ทุกคนกำลังเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็น หึ ไอ้น้องเวรอย่าให้กูเจอตัวนะมึงกูนี่แหละจะกระทืบมึงให้จมดินเลยคอยดู แต่ต้องรอกูหายก่อนนะ เพราะตอนนี้ลำพังจะยืนด้วยลำแข็งตัวเองยังไม่มีปัญญาเลย

"พี่เทียนพี่อย่าตายนะคะ โฮๆๆๆ" กูจะตายเพราะมึงรัดคอกูเนี่ยแหละครับอิเจ๊คนสวย (หลับตาอยู่แล้วรู้ได้ไงว่าสวย)

"ผมยังตาย" แต่คิดว่าอีกไม่นานน่าจะได้ตายจริงๆกูโดนรัดคอขนาดนี้ไม่ตายก็น่าจะรอดยาก ถามจริงคุณน้องเป็นญาติกับงูเหลือมรึเปล่าครับรัดคอกูแน่นโคตรๆ 

"ฮือๆๆๆ พี่พายช่วยพี่เทียนด้วยพี่เทียนกำลังจะตาย ฮือๆๆๆ" กูว่ากูเพิ่งจะพูดไปนะว่ากูยังตายแต่กูกำลังจะตายเพราะน้ำมือเจ๊คนเดียวเลยครับ โดนกระทืบเป็นชั่วโมงยังพอทนได้แต่ใครจะรู้ว่าผมกำลังจะไม่รอดเพราะแขนเรียวๆบางๆที่กอดรัด (แน่น) อยู่ที่คอของผม

อ๊ากกกกก ใครก็ได้ช่วยไอ้ธูปที ไอ้ธูปยังไม่อยากตายยยยย

"มึงจะเอาไง" เสียงนี้ตามหลอกหลอนผมมาตลอดสองวันที่ผมนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ถามคำถามเดิมๆเรื่องเดิมๆที่ผมไม่รู้ และไม่มีคำตอบให้เพราะผมไม่ใช่พ่อเด็ก ไม่ใช่ไอ้คนที่เสกสรรปั้นแต่งสเปิร์มชนเข้ากับผนังมดลูกของน้องสาวมันแล้วจะให้พูดอะไรก็คงจะทำไม่ได้คงต้องรอไอ้ตัวดีมันกลับมา (แต่มันไปไหนผมยังไม่รู้เลย)

"พี่พายอย่าดุพี่เทียนสิคะ" น้องสะใภ้ผมช่างเป็นคนดีจริงๆ

"เค้กเข้าข้างมันรึไงไม่เห็นหรือไงมันไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเราเลยสักอย่าง" ผิดกับพี่ชายที่โหดสัสๆ

"เปล่าค่ะเค้กไม่ได้เข้าข้าง เค้กแค่เห็นว่าพี่เทียนเค้าเพิ่งจะหายดีพี่พายก็อย่าเพิ่งไปเร่งอะไรพี่เทียนเค้ามากสิคะ" น้องครับน้องเป็นแม่ชีเทเรซ่ากลับชาติมาเกิดรึเปล่าครับ พี่ล่ะสงสัย

"ยังไงๆมันก็ต้องรับผิดชอบ!!" ส่วนคนพี่ก็คงเป็นซาตานกลับชาติมาเกิดแน่ๆ พูดแต่ละคำนี่บ่งบอกว่ามึงมันโหดสัสของแท้จริงๆ

"พี่เทียนเขาต้องรับผิดชอบลูกในท้องของเค้กอยู่แล้วล่ะค่ะใช่ไหมคะพี่เทียน" เอิ่ม อันนี้พี่ก็ไม่ทราบอ่ะครับน้องเค้กว่าไอ้เทียนมันจะรับลูกในท้องของน้องเค้กรึเปล่า 

"จะรับไม่รับไม่รู้แต่พรุ่งนี้มันต้องไปจดทะเบียนที่อำเภอกับเค้ก" อ้าวเฮ้ย!!ถามกันสักคำไหมครับ คือเรื่องนี้ผมไม่เกี่ยวอ่ะครับผมไม่ได้มีส่วนร่วมในการออกแบบเด็กในท้องของน้องเค้กเลยนะครับแล้วทำไมผมต้องรับผิดชอบอ่ะ

"คะ คือ ผมไม่ใช่ ทะ เทียน" ผมเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความอยากลำบาก

"มึงพูดอย่างนี้แปลว่ามึงจะไม่รับผิดชอบลูกในท้องน้องกูใช่ไหมห๊า!!" จ้ะพูดกันดีๆก็ได้ไม่ต้องพุ่งมาถวายตีนให้ด้วยความรักถึงเตียงขนาดนี้หรอกครับ ไอ้ธูปไม่ต้องการ

"ฮือๆๆๆๆ ทำไมพี่เทียนเป็นคนอย่างนี้ล่ะคะ เค้กรู้ว่าพี่มันติสแตกเข้าถึงยาก โลกส่วนตัวสูงมากๆ ฮือๆๆ แต่เค้กไม่คิดว่าจะเลวและชั่วบัดซบขนาดไม่รับผิดชอบลูกของเรา ฮือๆๆๆ" นี่น้องเค้กชมหรือด่าไอ้เทียนกันแน่วะเนี่ย ฟังดูแปลกๆนะครับ

"คือ ฟังผมพูดก่อน" ผมกำลังจะอธิบายแต่ว่า........

"ไม่ค่ะเค้กไม่ฟังเค้กเสียใจ โฮๆๆ เค้กเสียใจได้ยินไหมคะว่าเค้กเสียใจ ฮือๆๆๆๆ" ชัดเต็มสองรูหูเลยครับก็น้องเค้กเล่นแหกปากข้างหูพี่ขนาดนี้ไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้วแม่คุณ แต่แม่คุณ #ร้องหนักมาก บ่อน้ำตาแตกแถมแม่คุณไม่คิดจะฟังอะไรอีก พูดเองเออเองคนเดียวเสร็จสรรพ พี่ล่ะเหนื่อยใจ

"มึงไม่คิดจะรับผิดชอบลูกในท้องน้องกูถึงขนาดต้องตอแหลหน้าด้านๆขนาดนี้เลยรึไงวะ อยากตายใช่ไหมห๊า" ไอ้คนน้องน่ะไม่เท่าไหร่ ไอ้คนพี่นี่สิแมร่งเออะอะจะฆ่าผมลูกเดียวเลย ฟังกันบ้างสิครับ ไม่ใช่คิดเองกันไปฝ่ายเดียว

"หุบปาก และก็ฟัง!!" แค่กๆๆๆเจ็บคอไม่น่าตะเบ็งเสียงเลยกู 

"มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู" แหม่พ่อคุณตัวๆกูไม่กลัวมึงหรอกเว้ยไอ้ว๊าก แมร่งอย่านะอย่าให้กูองค์ (บัวขาว) ลงนะมึงเดี๋ยวมีคนตายนะขอบอก

"เออ ถ้าไม่เงียบแล้วจะรู้เรื่องกันไหมห๊า อีกคนก็แหกปากร้องไห้ไม่ฟังอะไร อีกคนก็ตะคอกตะโกนอยู่นั่น เงียบแล้วฟัง!!" อย่าต้องให้มีน้ำโหนะเว้ยเดี๋ยวมีคนเจ็บนะขอบอก "ผมชื่อธูปเป็นพี่ชายฝาแฝดของไอ้เทียน" อ้าวๆทำหน้าเยี่ยงนั่นหมายความว่าไงกันวะ

"นี่อับจนหนทางจนต้องกุเรื่องฝาแฝดขึ้นมาโกหกกันเลยรึไงวะ คิดว่ากูโง่รึไง" เอาจริงๆหน้ามึงก็ไม่ได้ดูโง่ขนาดนั้นอ่ะนะ แต่โทษทีกูพูดเรื่องจริงครับ

"เออ พี่ธูปจริงๆหรอคะ" น้องเค้กเช็ดน้ำหูน้ำตาก่อนจะเดินมาจับแขนจับขาผมแล้วก็.................

"เฮ้ยๆทำไร จะถกเสื้อขึ้นทำไมอะ" คุณน้องครับพี่รู้ว่าพี่หล่ออาจจะหล่อจนน้องอดใจไม่ไหว แต่น้องเค้กครับน้องอย่าปล้ำพี่ครับที่นี่มันโรงพยาบาลนะครับน้องเตียงมันแข็งนะครับไม่มันส์หรอกขอเตียงนุ่มๆเดี๋ยวพี่จัดให้แบบเต็มสตีทเลยครับ เอ๊ย!!ไม่ใช่นอกประเด็นแหละกูนั่นมันเมียน้องนะโว้ยไอ้ธูป ท่องไว้เมียน้องๆ

"ไม่ใช่พี่เทียนจริงๆด้วย" อะไรวะบทจะเชื่อก็เชื่อโคตรจะง่ายเลย งงครับคนหล่องง

"หมายความว่าไงยัยเค้ก" เออ หมายความว่าไงวะ ไอ้ธูปก็งง

"ก็พี่เทียนเค้า เอิ่ม....คือ" คุณน้องจะบิดอีกนานไหมครับ เขินหัวนมสีชมพูของพี่เหรอครับน้องจ้องตาไม่กระพริบเลย 

"เค้าอะไรล่ะครับไม่พูดแล้วผมจะรู้ไหม" ผมเร่งน้องเค้กที่ยังยืนบิดแขนบิดขาตัวเองจนจะกลายเป็นเกลียวอยู่แล้ว หัวนมกูมันมีอะไรให้เขินวะ ถึงมันจะไม่ชมพูเท่ามาริโอ แต่มันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนนี่หว่า

"คือ พี่เทียนเค้าจะสักคำว่า 'ผู้ชายของเค้ก' เป็นภาษากรีกตรงอกซ้ายอ่ะค่ะ แต่นี่ไม่มีก็แปลว่าเป็นพี่ธูปไม่ใช่พี่เทียน" น้องผมมันทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นเป็นด้วยเหรอวะ น้ำเน่าวะ แหวะ กูเลี่ยนอ้วกจะแตก 

"ถ้ามึงไม่ใช่ไอ้เทียนแล้วทำไมมึงไม่บอกตั้งแต่แรกวะ" กูมีโอกาสบอกไหมละครับไขประตูเข้าบ้านได้ก็เจอตีนประเคนใส่หน้าทันทีเลยกูจะเอาเวลาไหนมาอธิบายล่ะครับ

เออพูดถึงเรื่องนี้แล้วก็ลืมเลย

พวกมันเข้าบ้านผมได้ไงวะ

"แล้วรอให้อธิบายไหมล่ะครับ เออแล้วอีกอย่างนะคุณเข้ามาในบ้านผมได้ไง" ผมถามมันกลับไป แต่ไอ้อดีตพี่ว๊ากมันแค่ยักไหล่ไม่สนใจคำพูดของผมแม้แต่นิดเดียว มารยาทต่ำเตี่ยเรี่ยดินสุดๆ ธูปรับไม่ได้อ่ะขอบอก

"แล้วน้องมึงมันไปไหน" ไม่ขอโทษไม่พอ มันยังไม่ตอบคำถามผมสักคำแถมยังถามในสิ่งที่ผมไม่รู้อีกต่างหาก

"จะรู้ไหมครับก็อยู่ด้วยกัน" ผมไม่ได้มีญาณทิพย์นะครับใช้สมองคิดนิดนึง สมองมีควรใช้ให้เกิดประโยชน์บ้างนะครับไม่ใช่ใช้กำลัง (คิดในใจเงียบๆคนเดียว พูดออกไปตอนนี้อาจอาการหนักกว่าเดิม)

"เป็นแฝดกันยังไงวะน้องมึงไปไหนดันไม่รู้" แล้วทีคุณล่ะครับน้องสาวไปออกแบบลูกในท้องกับน้องชายผมจนท้องป่องออกมาแล้ว คุณยังไม่ทราบเลยนะครับมาว่าแต่คนอื่นช่วยดูตัวเองด้วยนะครับ

"ผมไม่ใช่แฝดสยามอินจันนะครับตัวจะได้ติดกัน" 

"หึ ปากดีนะมึง งั้นระหว่างที่รอไอ้เทียนมันกลับมา มึงต้องไปอยู่บ้านกูเพื่อรับผิดชอบเรื่องนี้"

"เฮ้ย!!ได้ไงผมไม่ใช่พ่อเด็กนะคุณแล้วทำไมผมต้องไปอยู่บ้านคุณด้วยเล่า" โวยวายสิครับงานนี้ไอ้ธูปสู้ตาย อยู่ดีๆจะให้ผมหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่บ้านคนอื่นเนี่ยนะ บ้านผมก็มีจะไปอยู่บ้านคนอื่นทำไมล่ะครับ

"มึงไม่สิทธิเถียง น้องมึงทำน้องกูท้องแล้วยังหายหน้าไปอีก ดูก็รู้ว่ามันกำลังหนีความรับผิดชอบ" ไอ้อดีตพี่ว๊ากมันขยับเข้ามาใกล้ผมที่นอนอยู่บนเตียง "ดังนั่นมึงต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่ๆ" คือกูถามหน่อยเถอะว่ากูผิดอะไรวะเนี่ย

"ผมไม่เกี่ยว"

"มึงจะไม่รับผิดชอบว่างั้น" มึงจะกระชากคอเสื้อกูเพื่ออะไรครับกูหายใจไม่ออก

"พี่พายอย่าทำอะไรพี่ธูปนะคะ" น้องเค้กพยายามช่วยผมโดยการแงะมือไอ้พี่พายที่กำคอเสื้อผมอยู่ กูหายใจไม่ออกปล่อยกู โอ๊ย!!ตายๆงานนี้ไอ้ธูปตายครับ

"แค่กๆๆๆ" กูไปอยู่บ้านมึงกูมองเห็นอนาคตอันรำไรขอกูเลยวะว่ากูต้องเจออะไรบ้าง ขนาดอยู่บ้านกูเองมึงยังตืบกูซะเละเป็นโจ๊กถ้ากูไปอยู่บ้านมึงกูไม่ตายคาตีนมึงตั้งแต่วันแรกที่ไปอยู่เลยเหรอวะ 

"พี่พายปล่อยพี่ธูปนะคะ พี่พายทำร้ายพี่ธูปจนเข้าโรงพยาบาลนอนหยอดน้ำข้าวต้มจะตายแหล่ไม่ตายแหล่ขนาดนี้แล้ว คำขอโทษสักคำพี่พายยังไม่พูดเลย แล้วนี่ยังจะมาทำร้ายพี่ธูปอีกเค้กไม่ยอมนะ" เออ ใช่ๆๆมึงยังไม่ได้ขอโทษกูเลยนะ กระทืบกูซะเกือบจะไปเกิดใหม่ขนาดนี้แล้ว ขอโทษกูมาซะดีๆกูรอฟังอยู่

พี่ชายของน้องสะใภ้ผมมันหันหน้ามามองผมก่อนจะพูดออกมา "ทำไมพี่ต้องขอโทษมันด้วยไม่จำเป็น" 

"อ้าวคุณทำไมพูดจาแมวๆอย่างนี้วะ คุณพาพวกมากระทืบผมถึงบ้านแล้วไม่คิดจะขอโทษกันเลยหรอ ผมแจ้งความข้อหาบุกรุกได้นะครับ" จี๊ดเลยกูจี๊ดเลย 

แมร่งถ้าไม่ติดว่ากูนอนให้น้ำเกลืออยู่นะ มึงโดนกูเตะยอดหน้าไปแล้วอย่าๆไม่อยากจะคุยนะโว้ยนี่ไอ้ธูปศิษย์บัวขาวนะครับไม่ใช่ขี้หมูขี้หมานะครับขอบอก

"แล้วทีน้องมึงทำน้องสาวกูท้องล่ะ กูยังไม่เห็นมันมาขอโทษน้องสาวกูเลย แล้วทำไมกูต้องขอโทษมึงด้วยวะ เออแล้วกูจะแจ้งความจับน้องมึงก็ได้นะเพราะน้องกูยังไม่ 20 ^^" ขู่ตลอด เก่งแต่กับกูอ่ะ ลืมอะไรไปรึเปล่าว่าเรื่องนี้กูไม่เกี่ยวไงทำไมคุณเข้าใจอะไรยากจังครับ  

"คุณฟังนะผมไม่ได้ทำน้องเค้กทะ...." ผมกำลังอธิบายแต่ไอ้พี่พายมันก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน

"กูไม่ฟังถ้าอยากให้กูขอโทษมึงก็ตามตัวไอ้เทียนมา ถ้ากูเอาเลือดหัวมันมาล้างตีนกูไม่ได้กูก็ไม่มีวันขอโทษมึง จำเอาไว้" งานช้างเลยกูแล้วผมจะไปตามไอ้เทียนมันที่ไหนวะเนี่ย ไอ้เทียนมึงไปอยู่ที่ไหนวะรีบกลับมาสักทีเหอะพี่ธูปขอร้อง กูจะตายอยู่แล้ว

"ถ้าพี่เทียนกลับมาพี่พายห้ามทำอะไรพี่เทียนเด็ดขาดเพราะพี่พายกระทืบพี่ธูปไปแล้วถือว่าหายกันไปถ้าพี่พายทำพี่เทียนเค้กจะงอนพี่พายจริงๆด้วย" อ้าวน้องเค้กทำไมพูดจาหมาๆอย่างนี้ล่ะครับ สรุปงานนี้ไอ้ธูปโดนตีนคนเดียวทั้งขึ้นทั้งล่องอ่ะดิ ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหนครับ แล้วคำขอโทษชาตินี้กูจะได้ยินจากปากไอ้พี่พายมันไหมเนี่ย โฮกกกกกกเรื่องนี้กูเกี่ยวอะไรด้วยวะ

ไอ้อดีตพี่ว๊ากมันแค่เหลือบสายตามองหน้าน้องสาวมัน ก่อนจะหันมาสนใจผมที่นอนพะงาบๆอยู่บนเตียงดังนั้นผมจึงเลือกพูดสิ่งที่อยู่ในใจ

"คำขอโทษมันพูดยากมากเลยรึไงวะ" ก็แค่คำขอโทษสองคำมันพูดยากมากเลยเหรอครับ คนทำผิดก็ต้องขอโทษมันเป็นสิ่งที่ไม่ต้องมีใครเค้าบอกแต่เรารู้ได้ด้วยจิตใต้สำนึก ซึ่งผมคิดว่าไอ้พี่พายมันไม่มี หรือจิตใต้สำนึกมันอาจจะติดลบจนไม่สามารถรับรู้ว่าต้องทำไงเวลาทำความผิด นี่มันปัญหาสังคมเลยนะครับเนี่ย ท่านนายกต้องเอาเข้าสภาเพื่อให้เป็นวาระแห่งชาติที่ต้องรีบแก้ไขด่วนๆเลย ไอ้ธูปขอร้อง

"เปล่าแต่กูไม่พูดเองมีไรป่ะ" คนแบบนี้ก็มีด้วยวุ้ย แมร่งโลกนี้มันอยู่ยากเกินไปล่ะ 

"ก็ผมไม่ได้ทำน้องมึงท้องนี่ครับ แล้วมึงพาพวกมากระทืบผม มึงก็ควรขอโทษผมนะ" กูไม่มีส่วนร่วมใดๆเลยนะเนี่ยทำไมต้องมารับกรรมคนเดียววะ

"น้องมึงก็ทำเหมือนกันนั่นแหละ" เหมือนตรงไหนวะ กูไม่ได้ซั่มด้วยเลยนะครับ แมร่งถ้าไม่ติดว่ากูนอนให้น้ำเกลืออยู่นะ มึงเจ็บบอกเลย

"พอค่ะพอ หยุดเถียงกันได้แล้ว" น้องเค้กเอ่ยปากห้ามทัพขึ้นเมื่อเห็นว่าผมและไอ้อดีตพี่ว๊ากไม่มีท่าทีจะยอมความกัน

"พี่ธูปคะ" น้องเค้กหันมายิ้มหวานให้ผม รอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วเสียวสันหลังวาบ ตาขวากระตุก รู้สึกถึงลางร้ายแปลกๆ "พี่ธูปไปอยู่บ้านเค้กนะคะ เพราะเค้กต้องการให้ลูกเห็นหน้าพ่อ ถึงพี่เทียนจะหายไปแต่เห็นพี่ธูปที่หน้าเหมือนกัน เค้กจะได้มีกำลังใจ^^"  ดูรูปไอ้เทียนเอาก็ได้นะครับน้องเค้กมันคงคล้ายๆกัน

"เอิ่ม คือ" ผมกำลังจะปฏิเสธ

"ไม่ต้องเอิ่มแล้วค่ะ ตกลงตามนี้นะคะ อย่าให้เค้กเครียดนะเพราะมันมีผลกับลูกในท้องเค้ก หลานพี่ธูปเลยนะ เค้กไม่อยากให้ลูกเกิดมาเอ๋อนะคะพี่ธูป น้าๆๆ" แค่แม่เครียดนี่ลูกถึงกับเอ๋อเลยเหรอวะ มันร้ายแรงขนาดนั้นเลย ทำไมตอนเรียนกูถึงไม่เคยรู้เลยว่ะ หรือชั่วโมงนั่นกูโดด

เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เพื่อหลานธูปยอมเสี่ยงตาย

"ครับ พี่ไปอยู่บ้านน้องเค้กก็ได้ครับ" เพื่อหลานท่องไว้ไอ้ธูป เพื่อหลาน

"เย้ น่ารักที่สุดค่ะ" น้องเค้กยิ้มหวานให้ผมก่อนจะเดินออกไปโทรศัพท์ ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้อดีตพี่ว๊ากสองต่อสอง

ผมมองไอ้อดีตพี่ว๊ากที่จ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว มันทำหน้านิ่ง นิ่งเสียจนทำเอาผมใจเสียพอจ้องหน้าผมหน่ำใจมันแล้ว ไอ้อดีตพี่ว๊ากก็ยกมือมันขึ้นก่อนจะทำท่าปาดคอตัวเองและเดินออกจากห้องไป
คือใครก็ได้บอกธูปที ว่าการไปอยู่บ้านน้องเค้ก ไอ้ธูปคนนี้จะไม่ตายก่อนแก่ใช่ไหมครับ ผมเริ่มหวั่นใจว่าจากนี้ไปผมที่ต้องไปอาศัยอยู่บ้านน้องเค้กคราวนี้จะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป

Talk: ธูปก็ยังคือธูปไม่ว่าจะรีไรท์กี่รอบๆมันก็ยังเอ๋อๆเหมือนเดิม ตัวละครบางตัวนิสัยอาจจะเปลี่ยนไปเพราะมันจะไปเชื่อมกับอีกเรื่อง (ที่ยังไม่ได้เปิดเรื่อง) นะคะ ชอบไม่ชอบก็เม้มบอกกันได้นะ พี่พายอาจจะไม่โหดเหมือนตอนแรกๆนะคะ (หราาาาาา)