นิยาย แก้แค้น ผิด คน ท้อง ธัญ วลัย จบแล้ว ไม่ติดเหรียญ

............................................................................................................................................................................

ท้องกับใคร...

“ทำไม?”

“ลูกผู้หญิงเหมือนกัน ฉันสงสารเธอ”

“แล้วเซล่าล่ะ สงสารคุณหรือเปล่า?” เขายกยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย

“สงสาร?” เธอทวนคำ ทั้งไม่เข้าใจและงุนงง

“คุณจะยอมให้ผมทำอะไรๆกับร่างกายของคุณ เพื่อแลกเปลี่ยนกับข้อเสนอนี้ได้เหรอ? ลดา” เธอนิ่วหน้า จ้องผู้ชายตรงหน้าตาแทบถลนเบ้า

“คุณนี่มัน! เลวจริงๆ” เธอด่ากนเขาอย่างสุดจะทน อีธานเจ็บจนหน้าชาวูบราวกับโดนสิบล้อเหยียบทับ

“อะไรนะ เลว.. อย่างนั้นเหรอ?” เขาเข่นเสียงลอดไรฟัน ความโกรธกำลังทำให้เขาหน้ามืดอีกครั้ง

“ใช่ เลว! เซล่าเป็นผู้หญิงเหมือนกับฉัน และฉันต้องยอมให้ถูกกระทำเพื่อที่จะได้ช่วยเธอ คุณยังใช่ลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า?”ดวงตาคู่นี้มองเขาอย่างไม่ยอมแพ้ เธอแค้นใจมากกว่าที่จะเกรงกลัวเขา หากแต่คำพูดของลดาไม่ต่างอะไรไปจากเชื้อเพลิงชั้นยอดพร้อมจะลุกเผาไหม้ได้ทุกเมื่อ

“เดี๋ยวก็รู้ว่าใช่หรือไม่ ที่ผ่านมาคงยังไม่ชัดเจนพอ ” เขาย่างสามขุมเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ

“อะไร?”

“พิสูจน์ไง”

“ว้าย!” แรงมหาศาลทำให้ร่างบางเอนราบบนเตียง อีธานไม่รอช้าเขาขึ้นคร่อมทาบทับทันที มือทั้งสองข้างของเธอถูกคนใจร้ายรวบขึ้นไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างบีบปลายคางให้เธอแหงนหน้ารับกับบทลงโทษชนิดที่ไม่อาจลืมลง

“นี่!อุ๊บบ.. อืมม” เขาบดขยี้เรียวปากอย่างรุนแรง จนลดารู้สึกเจ็บชาไปทั่วทั้งปาก เขาจูบเธอจนสาแก่ใจ อีธานก็ถอนออกปากหนาหยักคลอเคลียไล้เลียริมฝีปากล่างเธอให้เจ็บใจเล่นๆ  ลดาสะบัดหน้าส่ายหนีให้พ้นจากสัมผัสอันจาบจ้วง หยาบคายของเขา หากเธอก็ทำไม่ได้มือหนาดั่งคีบเหล็กแข็งที่ขึงเธอไว้แม้แต่จะขยับหายใจยังลำบากเลย

“ลูกผู้ชายเขาไม่ทำร้ายผู้หญิงแบบนี้ ที่ทำอยู่เขาเรียกว่า ไอ้หน้าตัวเมีย!”เธอพ่นวาจาใส่เขาไม่ต่างกับน้ำมันสาดเข้าบนกองไฟที่กำลังลุกไหม้ อีธานโกรธจัดจนหน้าแดงก่ำ ลมออกหูนาทีนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้นนอกจากสำเร็จโทษคนใต้ร่างนี้ให้หลาบจำ

“โอ๊ยย!”เขากระแทกปากบดขยี้อย่างดุดันจนลดารู้สึกถึงรสชาติของเลือดที่ซึมแตกตรงมุมปาก ความเจ็บจนทำให้น้ำตาเล็ดก่อนที่จะแปรเปลี่ยนกลายเป็นหยดน้ำใสๆไหลออกห่างตาทั้งสองข้าง ยิ่งเธอร้องเขาก็ยิ่งจูบเธอหนักขึ้น ลดากำลังจะขาดอากาศหายใจรสจูบแสนเจ็บสะท้านโลกายังไม่เท่าข้างในอกด้านซ้ายที่มันปวดร้าวซอกซ้ำเกินเยียวยา ร่างบางนอนแน่นิ่งปล่อยให้คนใจร้ายลงทัณฑ์อย่างสาสม

“จำไว้ว่าอย่ามาปากดีอีก ไม่อย่างนั้นผมจะไม่หยุดอยู่แค่จูบ” เขาผละริมฝีปากออกห่างพร้อมยันกายลุกขึ้นก้าวเดินออกไปจากห้อง

น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม ทั้งเจ็บทั้งแค้นแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงได้โหดร้ายผิดมนุษย์มนาแบบนี้… ลดามองตามอย่างปวดร้าวหัวใจ

ณ ห้องเลาจ์ชั้นใต้ดิน ชายหนุ่มกำลังสาดน้ำสีอำพันลงคอ เขาต้องการดับความร้อนรุ่มที่สุ่มอยู่ในใจแทบจะเผาไหม้ร่างนี้ให้มอดมวย อกข้างซ้ายมันกระตุกบีบรัดแน่นจนปวดหน่วง แค้นทั้งที่ส่วนลึกๆข้างในมันกลับต้องการเธอ

แก้วที่มีการดีไซน์สวยงาม แข็งแรงแต่ก็ไม่ทนมือของคนปาได้ จึงเกิดเสียงดังตามมา เพล้ง เพล้ง!!! แตกกระทบพื้นเหลือแต่ซากเศษกระจัดกระจายเกลื่อนไปทั่ว หากแต่เขากลับนั่งนิ่งมองอย่างไม่รู้สึกอะไร ส่วนคนที่หนักใจมากที่สุดในยามนี้ก็คงจะหนีไม่พ้นเดม่อน พฤติกรรมของเจ้านายเขามันเริ่มแปรเปลี่ยนไป แม้แต่แอลกอฮอล์ที่ไม่เคยแตะ วันนี้อีธานกลับนั่งดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนหัวหรือหน้าใครทั้งนั้น

 เดม่อนยืนมองเจ้านายหนุ่มอยู่ห่างๆ  เขาคงไม่เข้าไปห้ามเพราะรู้อารมณ์เจ้านายดีว่าตอนนี้กำลังบ้าเดือดเพียงใด เกิดซวยโดนลูกหลงไปด้วยจะแย่ คิดเท่านี้ขนหัวเดม่อนก็ตั้งซู่เขาสะบัดหน้าไล่ความกลัวออกไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ลดากำลังจะออกไปทำงานเจอเข้ากับเจ้าของร่างสูงใหญ่ตรงหน้าประตู เขาเดินสวนเธอไม่แม้แต่จะมองหน้าหรือหยุดทัก ทำราวกับว่าไม่มีลดาในห้องนี้ ชายหนุ่มผ่านหน้าเธอไปอย่างช้าๆ ลดายืนนิ่งกล้ำกลืนก้อนความเจ็บปวดเก็บไว้ในอกแข็งใจก้าวขาออกเพื่อให้พ้นจากใบหน้าอันเฉยเมยที่ไม่แสดงความรู้สึกใด ลดาเดินไปอย่างคนใจลอย ตั้งแต่คืนนั้นที่มีงานเลี้ยงจวบจนวันนี้อีธานเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน น่ากลัวไม่ต่างอะไรกับยมฑูตที่พร้อมจะกระชากวิญญาณเธอลงเหวหลุมนรกได้ทุกเมื่อ… หญิงสาวได้แต่คิดอย่างอ่อนล้าในใจ

ลดาเก็บขยะจำนวนหลายถุงใส่รถเข็นเพื่อจะนำไปทิ้งอยู่ดีๆเธอก็มีอาการหน้ามืด คล้ายจะเป็นลม ร่างบางเซเล็กน้อย ลดาเอื้อมมือไปจับรถเข็นยึดไว้แน่นพยายามทรงตัวยืนไม่ให้ล้ม

“ลดา!เป็นอะไรหรือเปล่า?” ไคเชนเดินผ่านมาได้จังหวะแบบพอดีเป๊ะ ชายหนุ่มเข้าไปประคองหญิงสาว

“หน้ามืดนะ”ลดาตอบเสียงแผ่วเบา ไคเชนพาร่างของหญิงสาวมานั่งพักทางด้านหลังของโรงแรมซึ่งมีไว้สำหรับพนักงานโดยเฉพาะ

“ไหวไหม?”ไคเชนถามคนหน้าซีดเซียวอย่างออกอาการเป็นห่วง ลดาไม่พูดได้แต่พยักหน้าลงช้าๆ หญิงสาวล้วงกระเป๋าเสื้อเธอหยิบยาดมขึ้นมาพร้อมสูดเอากลิ่นเข้าทางจมูกอย่างแรง ซึ่งลดาพกมันติดตัวไว้ตลอดเวลา

“ให้ผมพาลดาไปหาหมอไหม”สภาพสีหน้าของเธอที่ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก พาลทำให้ชายหนุ่มอดวิตกกังวลกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรที่มากกว่า อาการหน้ามืดทั่วไป

“ไม่ต้องหรอก ลดานั่งพักอีกสักนิด เดี๋ยวก็ดีขึ้น”เธอยิ้มเจื่อนๆให้กับเพื่อนชาย ไคเชนอยากจะอุ้มเธอแล้วขึ้นรถไปโรงพยาบาลซะตอนนี้ แต่เขาก็ไม่อาจฝืนใจบังคับเธอให้ทำอย่างใจต้องการได้ ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงแค่นั่งมองดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ

เวลาผ่านไปสักสิบนาทีได้ลดาก็ขอตัวแยกจากไคเชนเพื่อมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เธอฝืนใจยิ้มสู้อย่างไม่ยอมแพ้

ช่วงเวลาพักเบรก…

เธอแอบมานอนหลับเพื่อเอาแรงในห้องเก็บของ หญิงสาววางกล่องกระดาษใบใหญ่ที่พับแล้วมาซ้อนเรียงกัน ทำเป็นฟูกชั่วคราว เพราะความเพลียเหนื่อยจัดบวกกับในค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้ร่างกายอ่อนล้าเกินที่จะรับไหว เปลือกตาจึงปิดลงได้อย่างง่ายดาย

อีธานเห็นเธอเดินหายเข้าไปในห้องนั้นตั้งนานสองนานก็ไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวจะออกมาแต่อย่างใด ความใจร้อนและอยากรู้ทำให้สมองสั่งไวกว่าความคิด เมื่อฝ่าเท้าก้าวเดินดุ่มๆตรงไปยังประตู มือหนาผลักแง้มไว้เพียงช่องลมผ่าน สายตาคมทอดมองเข้าไปแวบแรกที่เห็น อีธานถึงกับอึ้งเหมือนโดนท่อนไม้แข็งกระทุ้งตรงกลางระหว่างขั้วหัวใจจนมันแทบจะขาด สมเพชหรือเวทนาคำไหนที่เขาควรจะใช้พูดในเวลานี้

“ลดา…”เขาครางเรียกเธอเสียงเบาแทบจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำไป ปากหยักหนาแห้งผากราวกับมีก้อนเหนียวมาจุกตรงลำคอไว้จะกลืนก็ไม่ได้จะคายทิ้งก็ดันไม่ออก อีธานยืนตัวทื่อมองใบหน้าสวยหวานเปื้อนเลอะคราบน้ำตาทั้งๆที่ยังหลับอยู่ เธอคงจะทุกข์ระทมใจมากสินะ เสียงในใจเหมือนมีอะไรคอยตอกย้ำเตือนสติ และทันใดนั้นแววตาเขาก็หยาบกระด้างดุดันขึ้นมา อีธานแสยะเหยียดยิ้มอย่างสะใจตามมาด้วยเสียงปิดกระแทกประตู

ปัง!

ลดาสะดุ้งเฮือกตกใจตื่นทันที ร่างบางลุกพรวดนั่งหอบหายใจ มือบางยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาแล้วก็ถอนหายใจทิ้งอย่างเบื่อหน่าย หนึ่งชั่วโมงเหมือนกับสิบนาทีสำหรับลดามันช่างผ่านไปเร็วมาก

“ลูกจ๋า… หนูเป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะ” มือน้อยวางทาบลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ลดาน้ำตาซึมคลอเบ้าเมื่อนึกถึงอนาคตที่ใกล้เข้ามาทุกขณะพลันหัวใจก็เบาโหวงแหวงบอกไม่ถูกรับรู้แค่ว่ามันรู้สึกเปล่าเปลี่ยวจนสะท้านทรวง ลดาเงยหน้าขึ้นไล่หยดน้ำใสๆให้กลืนหายกลับลงตามเดิม

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าสู่ปอดเติมแรงใจให้กับตัวเองก่อนที่จะออกมาทำงานที่เหลืออยู่จนเสร็จตบท้ายด้วยชั่วโมงโอทีที่แสนกระอักกระอ่วนใจ วันนี้ไคเชนเข้างานกะบ่าย เขาจึงไม่ได้มาช่วยลดาเหมือนเช่นเคยทำให้ลดาต้องเผชิญหน้าต่อชะตากรรมเพียงลำพัง หญิงสาวรู้สึกพะอืดพะอม เธออาเจียนออกมาหลายรอบแล้วแต่อาการก็ยังไม่ทุเลา ลดาหมดแรงไปกับการวิ่งเข้าออกห้องน้ำเป็นว่าเล่นก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆวูบพร้อมกับสติที่ดับลงไป

ทางด้านอีธานไม่มีสมาธิในการทำงานเอาซะเลย เขาหงุดหงิดเพราะภาพของลดาลอยมาวนเวียนรบกวนใจเขาอยู่ตลอดเวลา พาลทำให้อารมณ์เสียจนไม่มีใครเข้าหน้าติดกันสักคน

“เจ้านายครับ เอกสาร…”

“วางไว้ตรงนั้น! จะไปไหนก็ไป”เขาพูดเสียงเข้มดังแทรกขึ้นมา จนเดม่อนสะดุ้งตื่น มือขวากองเอกสารแผ่นหนาปึกไว้บนโต๊ะก่อนที่จะก้าวขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

‘เจ้านายไปกินรังมดรังแตนมาจากไหนวะ’ เดม่อนบ่นอย่างคนหัวเสีย ชายหนุ่มลงมายืนตรงชั้นล่างสุดของโรงแรมหันรีหันขวางไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี เดม่อนเลยพาตัวเองมายังห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยกำลังจะก้าวขาเป็นอันต้องหยุดชะงักฝ่าเท้าเมื่อเห็นร่างของใครมานอนตรงมุมอีกฟากหนึ่ง

“คุณ ลดา!” เดม่อนไม่รอช้า รีบกดสายตรงหาเจ้านายหนุ่มอารมณ์ร้อนทันที

“มีอะไร”เขากรอกเสียงขนหัวลุกใส่ลูกน้องมือขวาจนผวา

“คุณเอ่อ..”เดม่อนตะกุกตะกัก ยิ่งเพิ่มโทสะเดือดให้กับเขามากขึ้น

“เดม่อนนายอยากตายหรือไง! รีบๆพูดมา”

“คุณลดาเป็นลม!”

“นายว่าไงนะ!”เหมือนหัวใจของอีธานหล่นตุบไปกองที่ปลายเท้า ไม่เกินห้านาทีเจ้าของร่างสูงใหญ่ก็มาปรากฏตัว เขาตกใจมากจนแทบทำอะไรไม่ถูกมันว้าวุ่น สับสนไปหมด เมื่อเห็นร่างบางนอนแน่นิ่ง ราวกับสติเขาหลุดออกจากร่างตามเธอไปด้วย สีหน้าเคร่งขรึม สถานการณ์อันแสนตึงเครียด สายตาคมจ้องมองไปยังประตูหน้าห้องที่ร่างบางถูกนำตัวเข้าไปเมื่อครู่

คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของชายหนุ่ม เขากลัว กลัวเหมือนกับครั้งหนึ่งที่เธอเคยเดินจากและทอดทิ้งให้เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว… เขากระสับกระส่ายนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ หัวใจร้อนรุ่มดั่งไฟสุ่มอก ยี่สิบนาทีผ่านไปประตูห้องถูกเปิดพร้อมกับนายแพทย์หนุ่มเดินออกมา

อีธานปราดเข้าไปอย่างไม่รีรอให้เสียเวลา

“เธอเป็นยังไงบ้างครับ” นายแพทย์หนุ่มมองหน้าอีธานแวบหนึ่งก่อนจะตอบคำถาม จนคนรอฟังลุ้นแทบกลั้นหายใจ

“คุณคงเป็นสามีของเธอ ภรรยาคุณเขาไม่เป็นอะไรมากแค่อาการของคนแพ้ท้องในระยะช่วงตั้งครรภ์อ่อนๆพยายามให้เธอได้พักผ่อนให้มากๆ อย่าหักโหมทำงานหนักจนเกินไป อาจเกิดภาวะเสี่ยงมีผลทำให้แท้งได้” นายแพทย์บอกอาการเบื้องต้นของลดาอย่างละเอียดยิบ หากแต่มันไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของอีธานเลย นอกจากสองคำนี้ แพ้ท้อง กับ ตั้งครรภ์

“อะไรนะครับ!”ดวงตาคมลุกวาบราวกับเห็นผี หากนายแพทย์กลับคิดไปอีกอย่างว่าสามีคงดีใจมากจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่เพราะท่าทีที่แสดงออกของเขาทำให้นายแพทย์คิดเช่นนั้นจริงๆ

“คุณไม่รู้เหรอครับว่า ภรรยาคุณกำลังตั้งครรภ์อายุครรภ์ก็น่าจะราวๆสิบสัปดาห์ได้” เหมือนโดนสายฟ้าผ่าลงมากลางใจของอีธานอย่างรุนแรง จนร่างหนาแทบทรุดล้มทั้งยืน

“ท้อง?”อีธานพูดอย่างคนละเมอ เขายังไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

“ ไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ” นายแพทย์หนุ่มเดินออกไปนานแล้ว แต่อีธานก็ยังยืนตัวแข็งทื่อราวกับร่างที่ถูกสะกดวิญญาณเอาไว้ ความเสียใจและผิดหวังโหมกระหน่ำเข้าสู่หัวใจชายหนุ่มอย่างสาหัส มันทั้งเจ็บและชาในเวลาเดียวกัน ท้องกับใคร?เขาถามประโยคนี้ซ้ำไปมา แววตาแปรเปลี่ยนเป็นโกรธแค้น แดงก่ำยังกับปีศาจร้าย หากแต่สีหน้ากลับไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา

ตลอดทางกลับบ้านไม่มีแม้แต่คำพูดหรือการมองหน้าสบตา ต่างคนต่างเบือนเสสายตาออกไปคนละทิศทาง ลดาเตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง อะไรจะเกิดก็ต้องปล่อย…  

“ท้องกับใคร?”คำถามดั่งคมมีดกรีดหัวใจเธอ นี่เขาไม่รู้เลยหรือว่าใครคือพ่อของลูกเธอ… ความเจ็บปวดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอาการของมันเจ็บสาหัสแค่ไหน ลดามองผู้ชายตรงหน้าอย่างรวดร้าวในอก ความเจ็บและจุกค่อยๆแผ่ซ่านเข้ามาสู่ร่างแน่งน้อยกัดกินก้อนเนื้อทีละนิดอย่างแสนทรมานจนมันตีตื้นรื้นขึ้นมาคลอเบ้า ลดาไร้สิ้นเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับ ริมฝีปากเม้มเหยียดเป็นเส้นตรงเพื่อข่มกลั้นอารมณ์ เธอไม่ตอบเพราะมันพูดไม่ออก  

“ไม่มีปากหรือว่าหูหนวกกันแน่” เขาเขี้ยวเข่นเสียงประชดเธอ เวลานี้ใบหน้าของอีธานแดงก่ำมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ความแค้นโกรธจนทำให้เขาหน้ามืด

“ หึ หรือว่าไปมั่วกับผู้ชายมานับไม่ถ้วนจนไม่รู้ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้องนั่น!”