ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร กรอกชื่อด้วยนะ _________ กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ หรือข้อมูลผิดพลาดครับ : _____________________________ ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
สวัสดี ผมชื่อ หนึ่งทิพย์ อายุ 18 สูง 158 หนัก 45 กิโลกรัม
ผม เป็นนักศึกษาคณะไอที เอกแอนนิเมชัน พวกทำการ์ตูนนั่นแหละ นึกง่ายๆเลยนะ
มีมีรสริยมที่ชอบผู้ชายืง่ายๆคือผมเป็นเกย์ ไม่อ้อมค้อมละนะ เพื่อนๆสมัย ม.ปลาย เขาก็รู้กันดี
คนเราก็ย่อมต้องมีเสปคในฝันที่ถูกใจใช่ป่ะละครับ ผมเองก็มีเหมือนกันแหละน่าาา
7 สเปคในฝันของไอ้หนึ่ง!!
ผมดูเป็นคนเรื่องมากขึ้นมาเลยสินะ แต่เฮ้ยยย คนเราก็ต้องมีสเปคกันบ้างละน้าาาา~~
หอพัก อมรเทพ เป็นหอพักที่ผมต้องเข้ามาอยู่แต่ให้ตายเถอะครับ ขุนพระ!!
หนุ่มๆร่วมหอทั้ง 7 ตรงสเปคผมคลละอย่างเลยไม่นะ!!! ผมจะทำยังไงดีหวังว่าจะไม่หัวใจวายตายไปก่อนนะ!!
เรื่องราวอันวุ่นวายในรั้วมหาลัยของผมได้เริ่มขึ้นแล้วครับ....
คนถูกถามลืมตา ก่อนจะแกล้งแสดงท่าทางอ่อนล้า ขณะโอบกอดร่างเล็กที่กำลังเอียงคอมองสีหน้าไม่สู้ดีของร่างสูง
“ป๊ะป๋าเหนื่อยเหรอครับ ขนุนกอดเพิ่มพลังให้นะครับ”
พูดจบขนุนก็กอดคอบิดาแน่นขึ้น เป็นเหตุให้คนถูกกอดเลิกคิ้วประหลาดใจ ด้วยไม่เคยสอนบุตรชายมาก่อน และอีกฝ่ายก็ไม่เคยทำตัวเช่นนี้เลย
“ใครสอนแบบนี้มาเนี่ย”
“ครูปลาทูครับ”
เพียงได้ยินชื่อ คนที่กำลังอ่อนล้าก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม รั้งร่างเล็กให้นั่งบนตัก
“วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะลูก”
เด็กน้อยยิ้มกว้างทันที ก่อนจะปีนตักบิดาแล้วไปนั่งบนโซฟาเคียงข้าง คนเป็นพ่อเลิกคิ้วขณะขยับตัวหันมองลูกชาย
“วันนี้สนุกมากๆ เลยครับ ครูปลาทูสอนปั้นดินน้ำมัน ขยำๆ เป็นรูปต่างๆ แล้วก็ได้เล่นเป็นรถไฟฉึกฉักด้วย สนุ้ก…สนุก”
เมฆายิ้มกว้างเมื่อเด็กน้อยตัวป้อมเล่าด้วยความสนุก พลางออกท่าทาง และเล่าด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว จนคนฟังอดจะนึกถึงใบหน้าคุณครูของขนุนไม่ได้
“ป๊ะป๋าครับ วันนี้ครูปลาทูดูแปลกไปนิดนึง”
เพียงได้ยินก็เลิกคิ้วทันที และไม่ต้องเอ่ยถามเมื่อเด็กน้อยรู้ใจบิดา รีบบอกความผิดปกติที่เขาเห็น
“ครูปลาทูมีแผลที่นิ้วเต็มเลย แล้วก็ดูหน้าแดงๆ ด้วย”
“เป็นหวัดรึเปล่า”
“ครับ ตอนเย็นก่อนอากิ่งไปรับ ครูปลาทูใส่แมสก์ด้วย”
เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายอาจป่วยด้วยไข้หวัด เมฆาก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที จนอดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่คนเดียวได้อย่างไร ทว่าเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมโทร. มาขอความช่วยเหลือ ก็ให้นึกโมโหเสียเหลือเกิน จึงได้แต่นิ่งเงียบจนร่างป้อมสงสัย
“ป๊ะป๋าเป็นอะไรครับ เดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวทำหน้าบึ้ง แล้วนี่ก็กลับมาทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว”
“แบบนี้คือแบบไหนครับ”
“หน้าแบบตอนที่ขนุนนอนไม่สบายน่ะครับ”
“เพราะป๊ะป๋ากำลังเป็นห่วงครูปลาทูครับ ครูปลาทูอยู่คนเดียว ไม่มีใครมาดูแล คงกำลังลำบาก อาจจะต้องนอนคนเดียว ไม่มีคนหายาให้กิน แล้วก็คงจะป่วยหนักก็ได้”
“งั้นขนุนจะไปให้ยาครูปลาทู ไปด้วยกันนะครับป๊ะป๋า”
ไม่พูดเปล่า ขนุนเขย่าแขนบิดาทันที ด้วยหวังว่าจะอ้อนให้คนเป็นพ่อใจอ่อนยอมคล้อยตามอย่างง่าย ทว่าดวงตาคมกริบของร่างสูงก็ทำให้เด็กชายต้องก้มหน้า เพราะรู้ตัวดีว่ากำลังหมดหวัง กระทั่งได้ยินคำอธิบายของบิดา
“ขนุนอย่าเพิ่งไปเลย เดี๋ยวติดหวัดขึ้นมา ครูปลาทูก็คงรู้สึกผิด เดี๋ยวป๊ะป๋าไปดูให้ดีมั้ย”
“ดีครับ ขนุนจะอยู่บ้าน ไม่ดื้อ จะทำตามที่ป๊ะป๋าสั่งทุกอย่างเลย”
“ดีมาก งั้นเดี๋ยวป๊ะป๋าให้อากิ่งมาอยู่เป็นเพื่อนขนุนคืนนี้นะ ป๊ะป๋าจะไปดูครูปลาทูให้ แต่ถ้ามีอะไร ขนุนโทร. หาป๊ะป๋าได้ตลอดเลยนะ”
“ครับผ้ม” ขนุนรับคำเสียงดังพลางยกมือตะเบ๊ะ
เมฆายิ้มกว้าง ก่อนจะเงยหน้าจากลูกชาย หันไปเห็นกิ่งแก้วที่เดินเข้ามา ตั้งใจจะมาลากลับบ้านพัก แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อลูกคุยกัน หญิงสาวจึงยืนนิ่งเพื่อรอคำสั่งของเจ้านาย
“คุณเมฆจะไปค้างกับครูปลาทูเหรอคะ”
เมฆาพยักหน้า ก่อนจะก้มมองลูกชายที่ยิ้มกว้าง “ผมขอฝากขนุนสักคืนนะครับ ถ้าพรุ่งนี้ปลาทูดีขึ้น ผมค่อยพาขนุนไปด้วย”
“คุณเมฆดูเป็นห่วงคุณครูปลาทูนะคะ น้องขนุนเองก็ดูจะชอบครูคนนี้มาก”
“สายเลือดอาจจะแรงก็ได้” เมฆาเอ่ยเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม
“คะ? คุณเมฆหมายถึงอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ผมฝากด้วยก็แล้วกัน พรุ่งนี้ก็ช่วยไปส่งที่โรงเรียนให้ด้วยนะครับ ผมขอขึ้นไปอาบน้ำ เก็บของก่อน”
“ค่ะ”
เมฆาผุดลุกจากโซฟาเดินไปยังบันได เพื่อขึ้นไปยังห้องนอนของตนด้วยความเร่งรีบ ขณะเดียวกันก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนรักที่พำนักอยู่ต่างประเทศ ซึ่งขนุนที่คอยสังเกตอยู่ก่อนแล้วรีบผุดลุกวิ่งตามบิดาไปทันที
“ป๊ะป๋า เดี๋ยวขนุนไปช่วย”
เมฆายืนรอบุตรชายที่ชานพักบันได ก่อนจะกรอกเสียงผ่านปลายสาย
“ฮัลโหลไอ้เก๋า โทษทีว่ะ ยุ่งอยู่รึเปล่าวะ”
“เพิ่งพักเบรก มึงมีอะไรไอ้เมฆ น้องกูเป็นอะไรรึเปล่า”
“ขนุนบอกมาว่าปลาทูน่าจะเป็นหวัด กูเลยจะไปดูเนี่ย แต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะตื่นมาเปิดประตูไหวมั้ย ก็เลยจะถามมึงเนี่ยว่ายังซ่อนกุญแจสำรองไว้ที่เดิมรึเปล่า”
“ที่เดิมแหละ กูก็ลืมบอกให้มึงเก็บไว้ ยังไงมึงเก็บไว้เลยก็ได้ นี่กูให้โอกาสมึงเต็มที่แล้วนะ อย่างที่กูบอกว่ากูฝากน้องกูด้วย ว่าแต่มึงได้โทร. หามันรึยัง”
“ยังเลย ก็ว่าจะโทร. ตอนออกจากบ้านนี่แหละ นี่กูเก็บของไปนอนค้างเป็นเพื่อนปลาทูอยู่”
“ขอบใจนะเว้ยไอ้เมฆ”
เมฆารับคำด้วยความยินดี ก่อนจะพูดคุยกับปลายสายอีกไม่กี่ประโยค จากนั้นจึงรีบเก็บเสื้อผ้าลำลองไม่กี่ชุดใส่กระเป๋า ขณะที่กิ่งแก้วอาสานำเสื้อผ้าสำหรับใส่ทำงานไปแขวนให้ที่รถ
“พรุ่งนี้ป๊ะป๋าจะไปส่งครูปลาทูที่โรงเรียนมั้ยครับ”
“ถ้าครูปลาทูของเราไม่เป็นอะไรมาก ป๊ะป๋าจะพาไป แต่ถ้าเป็นหนัก ป๊ะป๋าจะให้ครูปลาทูของเรานอนพักที่บ้าน”
ขนุนพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างเข้าใจ เมฆายิ้มกว้างขณะรูดซิปกระเป๋าเสื้อผ้า ก่อนจะหันไปทางประตูห้องนอนที่กิ่งแก้วเพิ่งเดินออกไปพร้อมเสื้อสูทของเขา ชายหนุ่มจึงนั่งยองๆ ตรงหน้า ให้ความสูงเท่ากับบุตรชาย แล้วรั้งอีกฝ่ายเข้าหาเพื่อถามไถ่
“ขนุนเป็นห่วงครูปลาทูมากเหรอครับ”
“ครับ มากๆ เลยครับ”
“แล้วขนุนรักครูปลาทูมั้ยครับ”
“รักครับ อืม...รักพอๆ กับป๊ะป๋าเลยครับ”
“พอๆ กับป๊ะป๋าเลยเหรอ”
“ครับ แต่รักป๊ะป๋ามากกว่านิดนึงก็ได้”
คนเป็นพ่อยิ้มขำ ก่อนจะโยกศีรษะเล็ก ขนุนเอียงคอมองบิดาอย่างครุ่นคิด จากนั้นจึงเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว
“ป๊ะป๋าน้อยใจเหรอครับที่ขนุนรักครูปลาทู”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ”
“ก็ป๊ะป๋าถามแบบนั้นนี่ครับ”
“ป๊ะป๋าไม่ได้น้อยใจขนุนเลย ดีใจด้วยซ้ำที่ขนุนรักครูปลาทู เพราะป๊ะป๋าก็รักครูปลาทูเหมือนกัน ป๊ะป๋าอยากให้ครูปลาทูมาเป็นคนในครอบครัวของเรา ป๊ะป๋าก็ต้องถามความเห็นของขนุนด้วยว่าขนุนจะโอเค. มั้ย ถ้าขนุนไม่โอเค. ป๊ะป๋าก็จะไม่ทำอะไรที่ขนุนไม่ชอบใจ”
“จริงเหรอครับ ป๊ะป๋าจะให้ครูปลาทูเป็นครอบครัวของเราเหรอครับ” ขนุนเอ่ยถามด้วยสีหน้าดีใจอย่างปิดไม่มิด ก่อนจะขมวดคิ้วอีกครั้ง “แล้วป๊ะป๋าจะให้ครูปลาทูมาเป็นอะไรล่ะครับ ขนุนมีป๊ะป๋าแล้ว จะมีป๊ะป๋าอีกคนก็ไม่ได้ด้วย”
“นั่นสิน้า...” เมฆาลากเสียงพลางยิ้มกริ่ม
ดวงตาสีดำดั่งรัตติกาลเป็นประกายอย่างเจ้าเล่ห์ ทว่าลูกชายนอกไส้ไม่ทันได้สังเกต จึงรีบเอ่ยถามบิดาด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก
“ป๊ะป๋าจะให้ครูปลาทูมาเป็นอะไรเหรอครับ”
“มาเป็นหม่าม้าให้ขนุนดีมั้ย”
คนตัวเล็กส่ายหน้าหวือทันที เป็นเหตุให้คนเป็นพ่อต้องเลิกคิ้วด้วยความฉงนใจ ไม่คิดว่าเด็กชายวัยสามขวบจะปฏิเสธอย่างรวดเร็วเช่นนี้
“ทำไมล่ะ ไหนว่ารักครูปลาทูพอๆ กับป๊ะป๋าไง ในเมื่อรักเท่ากันก็ต้องให้มาเป็นหม่าม้าสิ”
“ไม่เอาครับ ถ้าครูปลาทูมาเป็นหม่าม้า ขนุนก็แต่งงานกับครูปลาทูไม่ได้สิ”
ได้ยินเพียงเท่านั้น คนเป็นพ่อก็เลิกคิ้วขึ้นทันที ด้วยไม่คิดว่าไอ้ที่รักที่ชอบของบุตรชาย จะเป็นความรักชอบในแบบนั้น จริงอยู่ที่ขนุนอายุเพียงสามขวบ สักวันความรู้สึกนี้อาจเปลี่ยนไปเมื่อเจอใครที่ถูกใจกว่า กอปรกับธีรศิลป์จะต้องแก่ขึ้นในทุกๆ ปี ทว่าเรื่องแบบนี้ก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ และเขาควรตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม ก่อนที่ไอ้ลูกชายตัวแสบจะริมาคิดเป็นศัตรูหัวใจกับเขา
“ขนุนจะแต่งงานกับปลาทูได้ยังไงกัน ครูปลาทูเป็นผู้ชาย แล้วก็เป็นผู้ใหญ่กว่า”
“แล้วป๊ะป๋าก็เป็นผู้ชาย ทำไมถึงอยากให้ครูปลาทูมาเป็นหม่าม้าเล่า!” ขนุนเอ่ยถามพลางกอดอกราวกับเป็นผู้ใหญ่
“เพราะป๊ะป๋าเป็นผู้ใหญ่แล้ว และป๊ะป๋าก็รักปลาทูมากๆ ด้วย”
“ขนุนรักครูปลาทูมากกว่า ป๊ะป๋าอย่ามาแข่งกับขนุนหน่อยเลย”
ขนุนจ้องบิดาเขม็งพลางกอดอกอย่างไม่ยอมแพ้ เป็นเหตุให้เมฆานึกหมั่นเขี้ยวนัก ทว่าเรื่องที่เขาจะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ ก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเช่นกัน กว่าจะได้กลับมาเจอธีรศิลป์นั้นไม่ง่าย และไม่ง่ายยิ่งกว่าเมื่อนึกถึงท่าทางต่อต้านของอีกฝ่าย รวมถึงปัญหาที่สองพี่น้องพากันปกปิด ไม่ยอมบอกว่าไอ้เด็กน่ารักคนนั้นเจออะไรมาระหว่างที่เขาไม่ได้เจอ
หากเทียบกันแล้ว เรื่องขนุนนั้นดูเป็นเรื่องเล็กขี้ปะติ๋วไปเลย เมื่อนึกถึงด่านของธีรศิลป์ข้างหน้า เขาต้องหาวิธีใกล้ชิด และทำให้อีกฝ่ายตกหลุมรักเขา ยอมเป็นของเขา และทำหน้าที่หม่าม้าของขนุนให้ได้ หากถึงเวลานั้น...ขนุนจะต้องยอมรับธีรศิลป์มาเป็นหม่าม้าอย่างแน่นอน
ขนุนเหลือบมองบิดาที่ดูจะไม่ชอบใจสักเท่าไหร่กับความต้องการของตน เป็นเหตุให้รู้สึกไม่สบายใจ ด้วยอย่างไรเสียเขาก็รักบิดามากที่สุด จึงกอดแขนชายหนุ่มไว้แน่นพลางส่งสายตาออดอ้อน
“ป๊ะป๋าอย่าโกรธขนุนเลยนะ ขนุนอยากแต่งงานกับครูปลาทู แต่ถ้าป๊ะป๋าอยากแต่งงานกับครูปลาทูด้วย ขนุนจะยอมก็ได้ แต่ต้องให้ครูปลาทูเป็นคนเลือกนะครับ” ขนุนเสนอพร้อมรอยยิ้มอ้อน
เมฆาเลิกคิ้ว ก่อนจะพยักหน้าตกลง
“ป๊ะป๋าตกลงตามที่ขนุนว่า ไม่ว่าปลาทูจะเลือกใคร ต้องยอมตามนั้นนะรู้มั้ย”
“ครับผ้ม!” ขนุนตะเบ๊ะ ก่อนจะยกนิ้วก้อยยื่นมาตรงหน้าบิดา
เมฆาเกี่ยวก้อยสัญญากับบุตรชายอย่างไม่รอรี ด้วยมั่นใจว่างานนี้เขาชนะเห็นๆ เพราะเขาตั้งใจอยู่แล้ว ว่าจะทำให้ธีรศิลป์ตกหลุมรัก และมาอยู่กับเขาในฐานะคู่ชีวิต ยิ่งเห็นว่าขนุนยินยอมพร้อมใจ ทั้งยังชื่นชอบธีรศิลป์ด้วยแล้ว ก็ไม่ยากเลยที่เขาจะรวบหัวรวบหาง และตัดความรู้สึกอยากแต่งงานกับครูปลาทูของลูกชายตัวแสบ เพราะคนที่จะได้ครอบครองมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น!