นิยาย พระเอก เป็นทหาร ธัญ วลัย จบแล้วไม่ติดเหรียญ

ร่างสูงพลิกตะแคงกลับมาหาเมื่อนัฐพิชาแกล้งจูบแรงๆที่แผ่นหลังเปลือยเปล่า หล่อนปล่อยให้ตาณหลับไปแล้วตั้งแต่หัวค่ำ ชายหนุ่มรวบร่างอวบเข้าสู่อ้อมแขนแล้วกอดรัดแนบแน่น แล้วหลับตาลงพร้อมจะหลับต่อ แดดร้อนและงานหนักตลอดวันทำเขาอ่อนเพลีย นัฐพิชาแกล้งจูบที่แนวไหปลาร้าอีก จนชายหนุ่มเริ่มมีเสียงคำรามเบาๆในลำคออย่างหงุดหงิด แต่หล่อนรู้ว่าขาแค่แกล้งทำ

“ตาณ...ถ้านัฐท้อง ตาณจะดีใจมั้ย?” เสียงต่ำๆที่กระซิบอยู่กับไหปลาร้านั้น ถึงแม้จะไม่ได้ดังมากนัก แต่เขาก็ได้ยินถนัด ชายหนุ่มยิ้มมุมปากแล้วตีก้นหล่อนเบาๆ

“จะท้องได้ไง นัฐกินยาคุม อย่ามาตลก” คำตอบของเขาทำหล่อนกัดฟัน หล่อนโกหกเขาว่ากินยาคุมมาเกือบปีแล้ว เพราะจงใจปล่อยให้ตั้งครรภ์ หล่อนเบื่อเต็มทีกับการที่ต้องแอบมุดเข้ามาหาเขาตอนดึกๆ อยากจะใช้ชีวิตอย่างคู่ผัวตัวเมียแบบคนปกติบ้าง แม้หล่อนจะไม่ชอบเด็กเท่าไหร่ แต่เขาชอบ และมักมองเด็กเล็กๆด้วยรอยยิ้มเสมอ เขาต้องดีใจและอยากมีลูกกับหล่อนแน่นอน

“สมมุติ...สมมุติว่านัฐท้องล่ะ” หล่อนหยั่งเชิง ชายหนุ่มขมวดคิ้วในความมืด ลูบแผ่นหลังนุ่มละมุนมืออย่างเข้าอกเข้าใจ

“มันไม่ต้องสมมุติกันหรอก ในความเป็นจริงมันไม่มีทางเป็นไปได้ นัฐกินยาคุม ที่กินยาคุมเพราะเราไม่พร้อมจะมีลูก ไม่พร้อมจะมีเด็กเล็กๆ นัฐไม่ได้อยู่ในสภาพที่พร้อมจะตั้งท้อง “เขาตอบยืดยาว

“แล้วอีกอย่าง สถานการณ์บ้านเมืองตอนนี้ ทหารกำลังกุมอำนาจประเทศ ทหารพรานและ ตชด.อาจจะถูกยุบทั้งหมดในไม่ช้า คิดว่าพวกทหารจะทำยังไงกับพวกเราล่ะ ?แล้วใครจะดูแลชาวบ้านที่นี่หากไม่มีพวกเรา ”เหตุผลของเขาเป็นสิ่งที่หล่อนต้องยอมรับด้วยประการทั้งปวง หล่อนโง่เองที่คิดว่าจะเอาลูกมาล่อลวงเขาได้ ในเมื่อเขายังมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย ทั้งๆที่เขาบอกหล่อนหลายต่อหลายครั้ง แต่หล่อนก็ยังเสียสติ ทำให้อำนาจความรักชนะเหตุผลและส่วนรวม

“นั่นสิเนาะ” หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาอย่างปลื้มใจ ที่คนรักของหล่อนเป็นคนที่มุ่งมั่นจะทำทุกอย่างเพื่อประเทศชาติ  

“มีนัฐอยู่ข้างๆผมแบบนี้ ผมสู้ตายเลยรู้มั้ย” ชายหนุ่มรัดร่างหล่อนแน่นขึ้นจนหล่อนต้องร้องโอดโอย แต่ก็แอบยิ้มอย่างมีความสุข แม้ในส่วนลึกมีเรื่องต้องคิดและกังวลอย่างใหญ่หลวง

ทั้งๆที่ก็เป็นเช้ามืดที่อากาศหนาวเย็นเหมือนๆทุกวันที่เหล่าทหารพรานต้องออกมาวิ่งและออกกำลังกายในสนามฟุตบอลตรงข้ามอนามัย แต่ไหมพราวพรรณและไผ่ก็รู้แปลกๆ ดวงตาคอยจับจ้องนัฐพิชาบ่อยครั้งจนตัวเองยังรู้สึกได้ ไหมพราวพรรณสะดุ้งแทบทุกครั้งที่นัฐพิชากระโดดบ้าง ตีลังกา กลิ้ง สารพัดท่าที่ต้องทบทวนการต่อสู้และออกกำลังกาย หล่อนกลัวทหารพรานสาวจะพลาดหกล้มหกลุกไปจนอันตรายกับเด็กในท้องจนแทบจะบ้าตายทุกนาที

“พี่ไผ่ต้องห้ามพี่นัฐไม่ให้ออกกำลังแบบนี้อีก” ไหมพราวพรรณกระซิบบอกไผ่เมื่อจับคู่กันซิทอั๊บบนสนามหญ้า ไผ่ทำหน้าเหวอ จู่ๆให้เขาไปเตือนนัฐพิชา ได้ถูกถีบกระเด็น

“ไม่ได้หรอกไหม พี่นัฐไม่รู้ว่าเรารู้เรื่องแล้ว ขืนบุ่มบ่ามพูดไป ได้โกรธตายเลย “ ไผ่ว่า ไหมพราวพรรณหน้ามุ่ย ปีกจมูกขยับอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วดูตาณเถอะ สนใจใยดีอะไรนัฐพิชาบ้างมั้ย ยังคงสั่งฝึกท่านั้นท่านี้ไม่มีหยุดหย่อน แต่พอเห็นสองคนนั้นแล้ว ในใจหล่อนกลับโหวงเหวงชอบกล มันคอยแต่จะจินตนาการถึงเวลาที่เขาอยู่ด้วยกัน กอดกัน จูบกัน แล้วก็....เฮ๊อ!!รู้สึกชอบกลแฮะ

“อะไรกันนักหน้าสองคนนี่ ซุบซิบๆ หัวจะชนกันตั้งแต่เช้าแระ” ตั๊กแกล้งเดินมาเอาเท้าเขี่ยไผ่ที่กำลังจะยกตัวขึ้นจากพื้นหญ้าในท่าซิทอั๊บ ไผ่ต้องเบี่ยงตัวหนีคอมแบทคู่โต

“ไม่มีไรน่า” ไผ่แกล้งทำหน้าลำคาญ แต่ตั๊กหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ

“น้องไหมอย่าไปเชื่อมันมาก ไอ้ไผ่อะ มันกะล่อน” นั่น มีใส่ไฟอีก ไหมพราวพรรณหัวเราะคิก เมื่อไผ่กระชากเท้าออกจากมือหล่อน หมายจะเตะเพื่อน

“สามคนนั้น!!” เสียงตาณตะโกนข้ามสนามหญ้ามา ดวงตาดุดัน คิ้วขมวดเข้ม ไผ่ ตั๊ก และไหมพราวพรรณสะดุ้งเฮือก ผุดลุกขึ้นยืนแทบทันที ตั๊กซี้ดปากอย่างรู้คราวซวย

“วิ่งถอยหลังรอบสนาม ยี่สิบรอบ!!” ตาณตะโกนสั่ง นัฐพิชาและคนอื่นๆหัวเราะลั่น ไหมพราวพรรณหันมองรอบสนามฟุตบอล คำนวณระยะทางคูณด้วยจำนวนรอบ โหววววว ตายก่อนมั้ย!!ลำพังวิ่งปกติยี่สิบรอบก็จะตายอยู่แล้ว นี่วิ่งถอยหลังอี๊ก

ตาณขมวดคิ้วมองไผ่แหละไหมพราวพรรณที่แทบจะเป็นเงาตามตัวกันตลอดเวลามาตั้งแต่เช้า เขาเริ่มวิตกกังวลในความใกล้ชิดนี้ จริงอยู่ว่าไผ่นิสัยดี น่าตาดี แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ทั้งสองคนจะคบกันได้ยังไง แล้วไหนเขายังต้องดูแลไหมพราวพรรณ มันก็รวมไปถึงเป็นผู้ปกครองไปด้วยโดยปริยาย แล้วเขาจะปล่อยให้เด็กในความดูแลใกล้ชิดเกินงามกับผู้ชายได้ยังไง

แต่เมื่อมองอีกมุมหนึ่ง ไหมพราวพรรณเป็นเด็กเมืองหลวง ที่ไม่ค่อยถือสากับเรื่องการใกล้ชิดจนเกินงามเท่าไหร่นัก อาจเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับหล่อนหรือเปล่านะ แต่ยังไงเสีย เขาก็ควรเรียกหล่อนมาคุยสักหน่อย

“พี่ไผ่ พี่นัฐไปไหนคะ” ไหมพราวพรรณหันไปถามชายหนุ่มหน้าหล่อราวพระเอกหนัง เขาส่ายหน้า ก็นั่งอยู่ด้วยกันในห้องวิทยุนี่ ตอนที่นัฐพิชาขี่รถวิบากผ่านไป หญิงสาวกัดริมฝีปากอย่างกังวลและเป็นห่วง หันไปมองตาณซึ่งคุยกับลูกน้องคนอื่นๆอยู่ เขาก็ดูเฉยๆ เฉยเกินไปหรือเปล่านะ นี่ก็ใกล้จะมื้อเย็นแล้ว ไปลาดตระเวณก็กลับกันมาแล้ว นัฐพิชาจะไปไหนอีก

“พี่ไผ่ ว่าอาตาณรู้ยัง?” หล่อนเอียงหน้าเข้าไปใกล้ๆไผ่ ชายหนุ่มมองพวงแก้มสีชมพูอย่างหลงใหล จนต้องกระแอมเรียกสติตัวเอง

“เดาไม่ถูกเลย ปกติพี่ตาณไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้า ไม่ค่อยพูด เลยไม่ค่อยรู้ว่าคิดะไรอยู่” ไผ่ส่ายหน้า ไหมพราวพรรณรู้สึกอึดอัดขัดใจ หล่อนไม่ชอบเก็บความลับของใคร จึงไม่ค่อยอยากแส่หาเรื่องรู้เรื่องใคร มันอึดอัดจนแทบระเบิด หญิงสาวเดินออกจากห้องวิทยุใต้ถุนอนามัย เจอกับผึ้ง เจ้าหน้าที่สาวของอนามัยกำลังลงจากบันไดมาพอดี

“อ่าวพี่ผึ้ง เลิกงานแล้วหรือคะ?” ไหมพราวพรรณทักทาย ผึ้งยิ้มรับด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก จนหล่อนต้องแตะมือลงบนแขนของผึ้ง

“พี่ผึ้งเป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าไม่ดีเลย ?ให้ไหมไปส่งที่บ้านมั้ยคะ?” หล่อนก้มมองใบหน้าอวบอิ่มของผึ้งอย่างห่วงใย ผึ้งดวงตาแดงก่ำ แต่ใบหน้าซีดเซียว มองหน้าไหมพราวพรรณอย่างคนที่กำลังจะจมน้ำตายอยู่ไม่กี่อึดใจ

“น้องไหม...พี่ขอคุยหน่อย” เธอลากไหมพราวพรรณกลับขึ้นไปบนห้องทำงาน ไหมพราวพรรณแม้จะงง แต่ก็ยอมตามขึ้นไปแต่โดยดี หากผึ้งมีเรื่องทุกข์ใจ หล่อนอาจจะพอช่วยได้บ้าง แต่หาเป็นเรื่องลับเฉพาะอีก หล่อนคงได้บ้าตายแน่

“น้องไหม...” ผึ้งหันว้ายหันขวาให้แน่ใจว่าในห้องตรวจไม่มีใครอยู่แล้ว ไหมพราวพรรณจ้องหน้าสาวรุ่นพี่ผู้มีผิวสีเข้มของคนใต้อย่างตั้งใจฟัง

“ เมือคืนน้องไหมได้ยินใช่มั้ย...ที่พี่คุยโทรศัพท์?” เธอกระซิบจนแทบไมได้ยิน ไหมพราวพรรณหน้าเจื่อน แต่ก็พยักหน้า

“ได้ยินค่ะ แต่สาบานเลยว่าไหมกับพี่ไผ่ไมได้พูดเรื่องนี้กับใครเลย “ หล่อนยกมือขึ้นคล้ายปฏิยานตน ผึ้งส่ายหน้า ดวงตาเอ่อคลอ

“เมื่อกี้น้องนัฐมาหาพี่ ขอร้องไม่ให้พี่บอกใครว่าท้อง ทีแรกพี่ไม่เข้าใจ ว่าจะโกหกได้ยังไง ถ้าท้องโตขึ้น แต่...” เธอหยุดแล้วก้มหน้ามองพื้นที่ฝ่าเท้า สูดหายใจลึกเข้าปอด ไหมพราวพรรณใจเต้นตุ่มต่อมอย่างตื่นเต้น แระคนวิตกกังวล

“น้องนัฐบอกว่า...น้องนัฐจะเอาเด็กออก..” ปลายเสียงยิ่งเบาจนแทบไม่มีเสียงออกมา แต่ไหมพราวพรรณอ่านจะริมฝีปากของสาวรุ่นพี่ หล่อนตาเหลืออ้าปากค้าง แข้งขาแทบหมดแรงเสียเดี๋ยวนั้น

“อะไรนะคะ!!พี่ผึ้งแน่ใจหรอ” หล่อนเขย่าแขนผึ้งอย่างขอความมั่นใจ  ผึ้งพยักหน้าซีดๆ ไหมพราวพรรณเซไปเกาะโต๊ะทำงานของผึ้ง นัฐพิชาแม้จะดูเป็นหญิงแกร่งขนาดไหน ก็ไม่น่าจะกล้าฆ่าลูกตัวเอง แล้วการที่เด็กคนหนึ่งจะเกิด ไม่ได้เกิดเพราะความรักของนัฐพิชาและตาณหรอกหรือ ความรักหรือ?...เขารักกันน่ะถูกแล้ว หัวใจดวงน้อยแอบปวดหนึบราวถูกเข็มจิ้มเบาๆ แต่ความกังวลเรื่องเด็กในท้องมีมากกว่า

“พี่นัฐจะไป...เอาออกเมื่อไหร่คะ ที่ไหนคะ?” หล่อนตั้งหลักตัวเองให้ยืนได้แล้วเอียงหน้าเข้าหาผึ้ง คุยกันอย่างเบาที่สุด ผึ้งยกสองมือขึ้นลูบหน้าตัวเอ ง

“ตอนนี้ค่ะ ที่บ้านป้าทิน ที่ซอยลิเง๊ะ”ผึ้งตอบ ไหมพราวพรรณหมุนกายวิ่งลงจากอนามัยอย่างรวดเร็ว รองเท้าคอมแบทที่หล่อนเคยคิดว่ามันหนักจนแทบยกขาไม่ไหว ยามนี้ไม่รู้สึกหนักแม้แต่น้อย หล่อนหยุดวิ่งเมื่อลงถุงบันไดขั้นล่างสุด แล้วตั้งสติ ทำท่าทางให้ปกติเพื่อไม่ให้ตาณผู้หูตาไวผิดสังเกตแล้วแอบชะโงกหน้าเข้าไปเรียกไผ่ออกจากห้องวิทยุ

ชายหนุ่มแตะมือบนไหล่เอ็มอย่างขอตัว  ชายเคราแพะร่างผอมผิวปากแซวอย่างอดไมได้

“พี่ไผ่...ไปซอยลิเง๊ะกัน” หล่อนทำปากขมุบขมิบบอก ไผ่เลิ่กคิ้วจะถาม แต่ดวงตาตื่นตระหนกของไหมพราวพรรณทำเขาเลิกคิดจะถาม เดินเรื่อยๆไม่ให้ใครสังเกต ไปเอารถมอเตอร์ไซด์ 125 ซีซีออกจากลานจอด แล้วพาไหมพราวพรรณขี่ออกจากค่ายอย่างรวดเร็ว