มือยาวกำลังรื้อค้นเอกสารหยุดชะงักลง
เมื่อเห็นลายมือคุ้นตาบนหน้าซองจดหมายสีขาวบนแฟ้มสีดำตรงหน้า
ถ้าไม่เพราะรายงานการประชุมยอดขายของเดือนนี้ขาดข้อมูลตัวเลขรายได้จากเดือนก่อน
เขาคงไม่รู้ว่ามีมันอยู่บนโต๊ะทำงานของตนเองด้วยซ้ำ
แม้จะผ่านมาเกือบแปดปีเต็มแต่เขาไม่มีวันลืมว่าเจ้าของลายมือนี้เป็นใคร
‘ผู้หญิงแพศยายังกล้าติดต่อกลับมาหาเขาอีก’
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
ผู้ที่มีอายุต่ำกว่าควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง
และคนรอบข้างอย่างใกล้ชิด
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
ด้านพฤติกรรมความรุนแรง ทางเพศ และภาษา
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ชื่อ ตัวละคร สถานที่และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนิยาย
เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง
(นิยายเรื่องนี้อยู่ในระหว่างปรับปรุงแก้ไขคำผิด เนื้อหาบางส่วนหรือทั้งหมดในบางตอน)
โดยจะมีคำว่า Rw = Rewrite กำกับไว้
ปลดล็อกแอปธัญวลัย (แอนดรอยด์)
เนื่องจากเหตุผลทางเทคนิคบางประการ ทำให้ผู้ใช้งานแอปธัญวลัยบนแอนดรอยด์ต้องทำการยืนยันเพื่อปลดล็อกระบบทั้งหมดของแอปก่อน จึงจะสามารถใช้งานแอปได้เหมือนเดิม
หากท่านอยากให้แอปกลับมาเป็นเหมือนเดิม กรุณากด "ยืนยัน"
ภูวดล ธนเกียรติไพศาล อายุ 29 ปี หนุ่มนักเรียนนอกพ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้ รูปหล่อ ปากร้าย ปะทะคารมกับฟ้ารดาเรื่อยๆ
ฟ้ารดา ฉัตรเรือง เด็กสาวอายุ 19 ปี นิสัยค่อนข้างดื้อรั้น ใครด่ามาด่ากลับ ( โดยเฉพาะภูวดล )
***บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนิยายแต่อย่างใด ขออนุญาตใช้ภาพประกอบเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
จากใจนักเขียน
ผลงานเรื่องนี้เป็นผลงานเรื่องที่สองของไรท์ ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามนะคะ เพราะมันทำให้เกิดผลงานเรื่องที่สองนี้ขึ้นมา ยังไงก็ขอให้ผู้อ่านทุกท่านติดตามผลงานของไรท์ต่อไปนะคะ
ทอปัด คลาร์ก เด็กสาวที่ต้องตกอยู่ในวังวนความเลวร้ายซ้ำๆ ตั้งแต่เธอจำความได้ ตระกูลคลาร์กนั้นถูกโจมตีอย่างหนักจากตระกูลเก่าแก่ทั้งห้าตระกูลด้วยปัญหาหลายอย่างที่ได้ก่อเอาไว้ตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ
แอลเลียต คลาร์ก วัย 30 ปี เป็นผู้สืบทอดต่อจากบิดาที่ได้ไร้ความสามารถไปแล้ว ทุกอย่างจึงตกไปอยู่ภายใต้ความดูแลของทายาทรุ่นต่อไป...
แต่ทว่าหากได้สังเกตดูดีๆแล้ว ทางฝ่ายนั้นไม่คิดที่จะตอบโต้กลับแบบรุนแรงเลยสักครั้ง
ส่วนใหญ่แล้วจะปล่อยผ่านหากเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่นั้นแล้วพวกเขาก็จะโต้กลับชนิดที่ไม่ให้มีที่ให้ยืนกันเลยทีเดียว....
10 ปีก่อนหน้า...
“ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะพี่แอล! จะให้ฉันไปทำอะไรแบบนั้นฉันขอตายดีกว่า!”
“แต่แกต้องทำ! ยัยแอลลี่!! แกจะเที่ยวใช่เงินเกินตัวอยู่ค้างฟ้าแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ!!”
“ไม่! ฉันไม่ทำ! พี่ก็ให้ยัยปัดไปทำแทนสิ!! มันตายไปก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว!!”
ใครก็รู้กิตติศัพท์พวกนั้นดี หากเธอเข้าไปล้วงความลับอะไรแล้วละก็มีหวังถูกฆ่าตายกลางทะเลแน่ ไม่เอาด้วยหรอกนะ ส่งยัยนั่นไปจะได้ไม่มาเทียวอ่อยแฟนเธอ
“แกก็รู้ว่ายัยปัดยังเด็กเกินไป จะพาเราซวยกันหมด”
ชายหนุ่มร่างสูงวัย 20 ปีเดินกุมขมับด้วยความปวดหัวเพราะทางนั้นปิดกั้นการขนส่งสินค้าจากบริษัทคลาร์กทั้งหมด หากอยากให้เรื่องเงียบเขาคงต้องอยู่เฉยๆไปพักใหญ่
“เด็กอะไรกันพี่แอล ยัยนั้นอายุ 15 ปีแล้วนะ!! พี่จะให้น้องสาวแท้ๆไปเสี่ยงตายแบบนั้นได้ไงกัน ฉันก็เพิ่งจะ 18 เองนะ!”
ถ้ายังบังคับกันอยู่เธอจะหนีไปกับแฟนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“พี่จะลองคิดดูแล้วกัน...”
ส่งลูกน้องไปก็ถูกฆ่าตายหมด เขาเลยคิดจะใช้หญิงสาวไปทำหน้าที่แทนเสียเลย ตอนนี้ทางนั้นมันยังไม่รู้ว่าเขามีน้องสาว ให้ปลอมตัวเข้าไปคงได้เรื่องอะไรเยอะเลย
วันนี้เป็นเย็นวันศุกร์ทอปัด ในวัย 15 ปีที่กำลังเดินเข้าบ้านมาในชุดโรงเรียนประจำ
นายท่านสั่งให้คนรถไปรอรับเธอกลับมาที่บ้านตั้งแต่หัวค่ำ ซึ่งมันแปลกมากเพราะปกติแล้วทุกคนในบ้านจะลืมเลือนเธอออกไปจากสารระบบ
ร่างแบบบางในชุดนักเรียนโรงเรียนประจำกระโปรงยาวเท่าเข่า ผมยาวนุ่มสีดำขลับถูกรวบตึงขึ้นผูกด้วยริบบิ้นสีกรมท่า เปิดเผยใบหน้าหวานสะอาดสะอ้านของสาวแรกรุ่น เธอยืนฟังสองพี่น้องทะเลาะกันได้ครู่ใหญ่
“ยัยปัด ขึ้นไปคุยกับพี่ข้างบนห้องทำงาน” แอลเลียตเดินออกมาเจอร่างเล็กพอดี ก็ดีจะได้ไม่ต้องพูดให้มากความ
“ค่ะ”
มันถึงเวลาแล้วสินะที่เธอต้องเผชิญความเป็นจริง ใช่ว่าเธอไม่รู้ ทุกคนแสดงกับเธอเช่นไรเธอรับรู้หมดทุกอย่าง ไม่เคยได้รับความรักเลยสักครั้ง...
ร่างแบบบางเดินตามพี่ชายบุญธรรมขึ้นไปชั้นบนห้องทำงานท่ามกลางสายตาของพี่สาวที่เคยแสนดี แต่เวลานี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเพียงเพราะแฟนของแอลล่าเข้าหาเธอด้วยจุดประสงค์แอบแฝง ซึ่งเธอไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด
กริ๊ก...
เสียงล็อคประตูทำให้เด็กสาวร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางร่างสูงของพี่ชายในวัยยี่สิบปีอย่างหวาดระแวง
“พี่แอลมีอะไรจะใช้ปัดหรอคะ”
“นั่งก่อนสิ”
เอ่ยเสียงนุ่มแต่เธอฟังแล้วกลับรู้สึกขนลุก...
“ตรงๆนะไม่อ้อมค้อม ตอนนี้ฉันแทบไม่มีเงินจะเลี้ยงดูเธอต่อแล้ว เธอต้องทำงานแลกค่ากินค่าอยู่นั่นก็คือเข้าหาหนึ่งในตระกูลพวกนั้น ฉันเจาะจงให้เลยก็ได้เอาไอ้คาร์ลตัน...”
“ยังไงคะ” เอ่ยถามเสียงสั่น...
“เธอเป็นผู้หญิงก็ใช้ร่างกายให้เป็นประโยชน์ ไปเอาข้อมูลมาให้ฉัน พวกนั้นมันเสือผู้หญิง คลำไม่มีหางมันก็เอาหมดนั่นแหละ”
“ฉันทำไม่ได้...อ๊อก!!”
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบมือหยาบด้านก็ฉกเข้ามาที่ลำคอเล็กแล้วออกแรงบีบอย่างแรง ใบหน้าสาวแดงก่ำเพราะขาดอากาศหายใจ มือเล็กพยายามตะเกียกตะกายทุบตีมือพี่ชายจอมโรคจิตให้ปล่อย
“ถ้าเธอไม่อยากถูกเอาไปขายทอดตลาดเป็นอีตัวจนตาย! เธอก็ต้องทำ!!! เข้าใจมั้ย!! อีกาฝาก!!”
พลั่ก!!!
ร่างแบบบางถูกเหวี่ยงลงพื้นกระเบื้องอย่างแรงจนหัวฟาดพื้น
แค่ก แค่กๆๆ เด็กสาวรีบสูดอากาศเข้าปอดทันที น้ำหูน้ำตาไหลพรากกับสิ่งที่ต้องพบเจอ
“แล้วอย่าคิดหนี จะโดนลงโทษยิ่งกว่าครั้งที่แล้ว เธอก็รู้ดีหนิ...ทอปัด...ไม่สิ ใช้ชื่อโรลเวอร์ดีกว่านะ...ท่านพ่อชอบหนิ...จริงมั้ย...”
“ฮึก...อึก...ฮือ..”
“เธอต้องทดแทนบุญคุณตระกูลนี้ตลอดชีวิตเข้าใจมั้ย ทอปัด..”
“ฮือ...”
ร่างเล็กตะเกียกตะกายลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกจากตรงนั้นอย่างหวาดกลัว เธอรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนตัวเองแล้วลงกลอนอย่างแน่นหนา ยอมอยู่อย่างโดดเดี่ยวที่โรงเรียนยังดีเสียกว่าต้องมาอยู่ในบ้านนรกหลังนี้
นับจากนั้นมาเธอต้องหาโอกาสเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นตามคำสั่ง เธอไม่เคยล้วงเอาข้อมูลอะไรมาได้เลยเพราะไม่เคยเจอผู้ชายคนนั้นตัวเป็นๆเลยสักครั้ง
นับว่าเป็นโชคดีของเธอที่เขามีความเป็นส่วนตัวสูงมาก ใครหน้าไหนก็เข้าใกล้ไม่ได้หากไม่ได้รับอนุญาตโดยตรง
เวลาล่วงเลยผ่านไปไวมากจนเธอโตขึ้นอายุได้ 25 ปี ความกดดันและความโหดร้ายก็เริ่มเพิ่มขึ้นตามลำดับ โดนพี่สาวตบครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะเข้าใจว่าเธอไปอ่อยแฟนของหล่อนที่พาเข้ามาในอยู่ในบ้าน
เธอเคยถูกขังไว้ในห้องใต้ดินมืดมิดร่วมอาทิตย์เพียงเพราะพลาดโอกาสที่จะได้เจอผู้ชายคนนั้น
โดนให้อดข้าวสามวันเจ็ดวันเพราะดันไม่สบายตอนที่มีโอกาสเข้าใกล้ และอีกหลายๆอย่างที่เธอโดนทำโทษอย่างไม่ทราบสาเหตุ...
“ถ้าเธอเอาข้อมูลสำคัญมาให้ฉันได้ เธอจะเป็นอิสระจากตระกูลคลาร์ก...”
ดูเหมือนทุกคนจะรู้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะอยู่ในนรกนี้อีกต่อไป หรือไม่พวกเขาก็คงต้องการหาทางเฉดหัวให้เธอไปตายเร็วๆ จึงได้สร้างความหวังนั้นขึ้นมาให้เธอ...
..............
ตอนนี้มีแค่นางเอกนะคะ จริงๆแล้วไรท์คิดว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่ามากนะคะ พระเอกฉลาดรอบคอบรู้ไปหมด555 แต่มีปากแข็งตามประสาเค้าแหละค่ะ