สถาบันทางสังคมด้านใดบ้าง

ปัญหารากฐานทางสังคมทั่วโลกขณะนี้คือสถาบันทางสังคมแบบดั้งเดิมในการเมืองการปกครองระบอบประชาธิปไตย ซึ่งมีอายุมาสองร้อยปีแล้ว เช่น สถาบันรัฐสภา , สถาบันรัฐบาล , สถาบันโรงเรียน แมกระทั่งสถาบันศานสน ฯลฯ รับตัวเปลี่ยนแปลงเชื่องช้าจนเกิดปัญหาขัดแย้งกับ ความปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยีล้ำยุค โดยเฉพาะการปฏิวัติเทคโนโลยีสารสนเทศ พฤติกรรมค่านิยมของคนรุ่นใหม่ ดังจะเห็นปัญหาในสังคมชัดเจน โดยเฉพาะ สถาบันรัฐสภา อันทำให้เกิดม็อบการเมืองชุมนุมต่อเนื่องกลางถนนนับหลายเดือน , สถาบันศาสนาพุทธ อันทำให้เกิดปัญหากรณี “ธรรมกาย” ยืดเยื้อเรื้อรัง , สถาบันโรงเรียน ดังเช่น ปัญหาผู้อำนวยการ “เล่น” เด็กนักเรียน (อันเป็นโจ๊กโปกฮาที่รับรู้กันในกลุ่มผู้ชายไทยมานานแล้ว) ปัญหานักเรียนอาชีวะตีกันฆ่ากัน , ปัญหาข่มขืนฆ่าเด็กนักเรียนหญิง , ปัญหาเด็กนักเรียนชายพยายามข่มขืนหมู่เด็กนักเรียนหญิง ดังคดีที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว และปัญหาต่าง ๆ อีกมากมาย ปัญหารากฐานนี้เกิดขึ้นทั่วโลก มิใช่มีในเฉพาะประเทศไทย ภาคส่วนเศรษฐกิจนั้น มักจะปรับตัวเปลี่ยนแปลงเร็วกว่าการภารเองการปกครอง เราจึงเห็นธุรกิจที่ปรับตัวเร็ว เจริญก้าวหน้า ในขณะที่ธุรกิจที่ไม่ปรับตัวล้มเหลวฟุบตัวหายไป การเมืองการปกครองก็จะมีผลเกิดขึ้นทำนองเดียวกัน แต่จะเกิดเป็นผลอย่างรูปธรรมในสังคมช้ากว่าภาคเศรษฐกิจ สังคมไทยเรียกร้องให้เกิดการปฏิรูปสังคมทั่วด้านอย่างจริงจัง จนยอมรับการปฏิวัติรัฐประหาร โดยหวังว่าอาจมีผลให้เกิดการปฏิรูปได้บ้าง การปฏิรูปปรับตัวของภาคเศรษฐกิจไทย แม้จะเชื่องช้ากว่าประเทศทุนนิยมศูนย์กลาง แต่ภาคเอกชนไทยก็ยังนับว่าปรับปรุงตัวเร็วกว่าการการเมืองการปกครองอันมีระบบราชการเป็นตัวจักรสำคัญ เทียบให้เข้าใจง่าย ๆ คือ ในขณะที่ตัวจักรขับเคลื่อนการเมืองการปกครองยุคใหม่นี้ ต่างประเทศเขาใช้รถไฟความเร็วสูงกันแล้ว แต่ประเทศไทยยังคงใช้รถไฟยุครัชกาลที่ห้า การควบคุมวินัยทางสังคมเกือบทุกด้าน ยังเป็น “ไม้หลักปักเลน” เพราะข้าราชการที่ทำหน้าที่กำกับควบคุม ยัง“ถูกซื้อ” ได้เสมอ “วงกามค้ามนุษย์” ยุคผูกโซ่จองจำไว้ในซ่อง กับการใช้กรอบกฏเล่ห์กฏหมายผูกเครื่องพันธนาการที่มองไม่เห็นไว้ใน “อบ อาบ นวด” โดยธาตุแท้แล้วมันจะต่างกันแค่ไหน ในขณะที่ “กลกาม” ในประเทศทุนนิยมศูนย์กลาง กำลังโน้มเอียงไปสู่ความนิยมชมชอบร่วมเพศกับหุ่นยนต์ปัญญาประดิษฐ์ที่สามารถสนองความต้องการของเจ้าของได้อย่างเต็มที่ แต่ประเทศไทยก็ยังวนเวียนอยู่กับปัญหาครูชายล่อลวง “กลกาม” กับเด็กนักเรียนหญิงอายุไม่ถึงสิบห้า ปัญหาทั้งหลายทั้งปวงในสังคมไทยนั้น “สถาบันทางสังคม” ต่าง ๆ เช่น สถาบันนิติบัญญัติ สถาบันยุติธรรม (เช่น ตำรวจ , อัยการ ลศาล , ราชทัณฑ์) , สถาบันศาสนา , สถาบันโรงเรียน ฯลฯ ต้องตื่นตัวปฏิรูปตัวเองอย่างจริงจัง จะหวังรอให้รัฐบาลสั่งการ ก็คงยาก เพราะรัฐบาลเองก็เหมือนผงเข้าตาอยู่ แก้ปัญหาสถาบันรัฐบาล คือปัญหาของตนเองไม่ได้เหมือนกัน แนวทางแก้ไขสังคม ก็คิดได้แต่คำแบบ “ประชารัฐ” “ไทยนิยม” ซึ่งติดอยู่ในกรอบความคิดเก่า ๆ ของสถาบันทางสังคมแบบดั้งเดิม ประสิทธิผลความสำเร็จการแก้ไขปัญหาสังคมจึงยังไม่เห็นผลสักที