ประวัติศาสตร์ดนตรี ตะวันตก แบ่งออกเป็น กี่ ยุค กี่ สมัย

ดนตรีตะวันตกแบ่งเป็น 7 สมัยใหญ่ ๆ ดังนี้          

1. สมัยกลาง ( The Middle Ages ค.ศ. 850 – 1450 ) พ.ศ. 1393 – 1993 ก่อนสมัยนี้ราวศตวรรษที่ 6 ดนตรีขึ้นอยู่กับศาสนา Pope Gregorian เป็นผู้รวบรวมบทสวด เป็นทำนองเดียว ( Monophony ) โดยได้ต้นฉบับจากกรีก เป็นภาษาละติน ต่อมาจึงมี 2 ทำนอง( Polyphony ) ศตวรรษที่ 11 การศึกษาเริ่มในโบสถ์ในสมัยกลางนี้เองได้เริ่มมีการบันทึกตัวโน้ต โดยมีพระองค์หนึ่งเป็นชาวอิตาเลียนชื่อ Guido D’Arezzo ( พ.ศ. 1538 – 1593 ) ได้สังเกตเพลงสวดเก่าแก่เป็นภาษาละตินเพลงหนึ่งแต่ละประโยคจะมีเสียงค่อย ๆ สูงขึ้น จึงนำเอาเฉพาะตัวแรกของบทสวดมาเรียงกัน จึงออกเป็น Do Re Mi Fa Sol La Te Do( เว้นตัว Te เอาตัวที่ 2 ) ต่อมา ค.ศ. 1300 ( พ.ศ. 1843 ) ดนตรีก็เริ่มเกี่ยวกับศาสนาอย่างแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

2. สมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา ( The Renaissance Period ค.ศ. 1450 – 1600 ) ยุคนี้เริ่มตั้งแต่ พ.ศ. 1993 – 2143 ตรงกับสมัยโคลัมบัส และเชคสเปียร์ ดนตรีในยุคนี้มักจะเป็นการเริ่มร้องหมู่เล็ก ๆ ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับการร้องเพื่อสรรเสริญพระเจ้า ร้องกันในโบสถ์มี 4 แนว คือ โซปราโน อัลโต เทเนอร์ และเบส การร้องจะมีออร์แกนหรือขลุ่ยคลอ ดนตรีในสมัยนี้ยังไม่มีโน้ตอ่าน และมักเล่นตามเสียงร้อง 

3. สมัยบาโรค ( BaroQue ค.ศ. 1650 – 1750 ) ยุคนี้เริ่มตั้งแต่ พ.ศ. 2143 – 2293 และนักดนตรีที่มีชื่อเสียงในยุคนี้ได้แก่ บาค ไฮเดิล ในยุคต้นของสมัยบาโรค ( พ.ศ. 2143 – 2218 ) มีเครื่องดนตรีประมาณ 20 – 30 ชิ้นสลับกันเล่น เพื่อให้มีรสชาติในการฟังเครื่องดนตรีในการคลอเสียงร้อง เช่น ลิ้วท์ ขลุ่ย ต่อมาได้วิวัฒนาการใช้เครื่องสายมากขึ้นเพื่อประกอบการเต้นรำ รวมทั้งเครื่องลมไม้ด้วย ในสมัยนี้ผู้อำนวยเพลงจะเล่นฮาร์พซิคอร์ด

4. สมัยคลาสสิค ( Classical Period ค.ศ. 1750 – 1825 ) ตั้งแต่ พ.ศ. 2273 – 2368 สมัยนี้ตรงกับการปฏิวัติและการปฏิรูปในอเมริกา ไฮเดิลเป็นผู้ริเริ่มในการแต่งเพลงและคลาสสิค การแต่งเพลงในยุคนี้เกิดจากความคิดสร้างสรรค์ และจินตนาการของคีตกวีที่จะเลือกใช้เครื่องมือให้เหมาะสมกับลีลา และโอกาสตามอารมณ์ของดนตรี เช่น ดนตรีลักษณะหวานก็ใช้ไวโอลิน ถ้าแสดงความองอาจกล้าหาญ ก็ใช้แตรทรัมเปต มีการเดี่ยวเครื่องดนตรี นักดนตรีต้องศึกษาและเล่นให้ถูกต้องตามแบบแผน เพราะดนตรีในยุคนี้เริ่มเข้าร่องเข้ารอย คีตกวีในยุคที่มีไฮเดิล โมสาร์ท กลุ๊ก บีโธเฟน โดยเฉพาะบีโธเฟน เป็นคีตกวีในสมัยโรแมนติกด้วย

5. สมัยโรแมนติก ( Romantic Period ค.ศ. 1825 – 1900 ) พ.ศ. 2368 – 2443 สมัยนี้ตรงกับสมัยนโปเลียนแห่งฝรั่งเศส เพลงในสมัยนี้ ผิดไปจากเพลงในสมัยก่อน ๆ คือเมื่อก่อนเริ่มแรกเกี่ยวกับศาสนา ต่อมามีการเลือกใช้เครื่องดนตรีและในสมัยนี้ จะแต่งตามจุดประสงค์ตามความคิดฝันของคีตกวี เน้นอารมณ์เป็นสำคัญนักแต่งเพลงที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้นมี ชูเบิร์ต เสตร้าส์ เมนโดโซน โชแปง ชูมานน์ บราหมส์ ไชคอฟสกี้ โดยเฉพาะในยุคนี้ แต่ละประเทศในยุโรปจะมีความนิยมไม่เหมือนกัน เช่น ลักษณะของเพลงร้อง เพลงประกอบละคร เพลงเต้นรำแบบวอลท์ เป็นไปตามคีตกวีและความนิยมส่วนใหญ่

6. สมัยอิมเพรสชั่นนิสซึม ( Impressionism ค.ศ. 1850 – 1930 ) ประมาณ พ.ศ. 2393 – 2473 เป็นสมัยแห่งการใช้ความคิดสร้างสรรค์ ดัดแปลงดั้งเดิมจากสมัยโรแมนติกให้แปลกออกไปตามจินตนาการของผู้แต่ง เปรียบเทียบได้กับการใช้สีสันในการเขียนรูปให้ฉูดฉาด ในด้านดนตรีผู้ประพันธ์มักสรรหาเครื่องดนตรีแปลก ๆ จากต่างประเทศ เช่น จากอินเดียมาผสมให้มีรสชาติดีขึ้น การประสานเสียงบางครั้งแปร่ง ๆ ไม่รื่นหูเหมือนสมัยก่อน ทำนองเพลงอาจนำมาจากทางเอเชียหรือประเทศใกล้เคียง แล้วมาดัดแปลงให้เหมาะสมกับดุริยางค์ นักดนตรีที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้นมี คลาวด์อบุชชี อิกอร์ สตราวินสกี่ อาร์โนลด์ โชนเบิร์ล           

7. สมัยคอนเทมพอลารี ( Contempolary ค.ศ. 1930 – ปัจจุบัน ) หรือ Modern Music – Eletronics ตั้งแต่ พ.ศ. 2473 จนถึงปัจจุบัน ชีวิตของคนในปัจจุบันอยู่กับความก้าวหน้า ทางวิทยาศาสตร์ได้รู้ได้เห็นสิ่งแปลก ๆ ใหม่ ๆ เช่น ไอพ่น ยานอวกาศโทรทัศน์ นักแต่งเพลงปัจจุบัน จึงเปลี่ยนวิธีการของการประพันธ์เพลงให้เป็นไปในแบบปัจจุบัน

ดูเพิ่ม[แก้ไข | แก้ไขต้นฉบับ]

• ยุคสมัยของศิลปะ
• ยุคของดนตรี

ความรู้

เรียนรู้เรื่องยุคสมัยของดนตรีสากล

ยุคสมัยของดนตรีสากล

ดนตรีสากลมีการกำเนิดขึ้นมาช้านานเริ่มตั้งแต่การนำดนตรีมาใช้ในการบวงสรวงบูชาเทพเจ้า ต่อมาพัฒนาทางด้านดนตรีขึ้นโดยการเป่าใบไม้ เป้าเขาสัตว์ ดีดเถาวัลย์ดีดคันธนู ทำให้เกิดเป็นเครื่องดนตรีประเภทดีด สี ตี และเป่า แบ่งออกเป็น 7 ยุคดังนี้

1. ยุคกลาง
มีการปรับปรุงเพลงที่ใช้ร้องทางศาสนาโดยจัดแนวร้องเพิ่มขึ้นอีกแนวหนึ่ง เพิ่มความหนักแน่นในการร้องและเพิ่มความไพเราะให้กับทำนองเพลง เป็นการเริ่มการร้องเพลงแบบภาษาเสียง 2 แนว มีลักษณะดังนี้

2. ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา
เราศตวรรษที่16 ยุโรปฟื้นตัวจากสภาวะเศรษฐกิจประชาชนหันมาใส่ใจศิลปะและดนตรีมากขึ้น มีการร้องแบบประสานเสียงสมบูรณ์ขึ้นและนิยมร้องเพลงสวด

3. ยุคบาโรก
ยุคบาโรกคศ 1,600 ถึง 1750 คำว่าบาโรกเป็นคำที่ใช้กับศิลปะทุกแขนงหมายถึงลักษณะที่สง่างามลักษณะเช่นนี้เริ่มต้นที่ประเทศอิตาลีและแพร่หลายไปทั่วยุโรปดนตรียุคบาโรกเริ่มต้นในปลายศตวรรษที่ 16 จนถึงศตวรรษที่ 18 ประมาณ 150 ปีเป็นเวลาที่ยาวนานจึงมีการดนตรีที่มีพัฒนาและการเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลาซึ่งแตกต่างกว่ายุคอื่นมากทางด้าเครื่องดนตรี คีตกวี และคีตลักษณ์

4. ยุคโรโคโค
ปลายศตวรรษที่ 17 เป็นยุคที่ศิลปะทุกอย่างมีความงดงามหรูหราเป็นสมัยของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 และ 15 ของฝรั่งเศส บทเพลงที่ใช้เรียกบทเพลงโลโค่หมายถึงดนตรีในแบบของ ซี.พี.อี.บาค นักประพันธ์เพลงยุคนี้จะต้องแต่งเพลงประกอบการแสดงละครโอเปร่า sonata เคนตาตา และ symphony ทั้งสิ้น ยุคนี้เป็นยุคภาพเกี่ยวกับยุคบาโรกในยุคคลาสสิก

5. ยุคคลาสสิก
หมายถึงแบบแผนและกฎเกณฑ์ของอารมณ์และอุดมคติที่สง่างามอันเป็นอมตะยุคคลาสสิกเป็นยุคที่เชื่อมต่อจากยุคบาโรกรูปแบบของดนตรีเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงในตอนต้นศตวรรษที่ 18 แล้วในตอนปลายศตวรรษที่ 18

6. ยุคโรแมนติก
วิธีเริ่มต้นในศตวรรษที่ 19 ดนตรีในยุคนี้เน้นการแสดงออกถึงอารมณ์ของผู้ประพันธ์เพลงเรื่องใจจะทำเพลงสามารถแบ่งตามความถนัดและความชอบของตนเองจึงทำให้บทเพลงไม่มีกฎเกณฑ์นิยมรับทำในรูปแบบการบรรยายเรื่องราวผู้ประพันธ์เพลงในยุคโรแมนติกต่างเน้นลักษณะดนตรีประจำชาติของตนโดยทำนองหรือลักษณะเพียงมาประยุกต์ใช้กับเพลงที่ตนเองกระทำขึ้น

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์

ประวัติดนตรีตะวันตกแบ่งออกได้กี่สมัย

Monophony เกิดขึ้นในยุคใด

ดนตรีที่มุ่งถ่ายทอดอารมณ์ของผู้ประพันธ์เป็นอย่างมาก คือ ยุคสมัยใด

ดนตรียุคกลาง อยู่ในปี ค.ศ. ใด